Rozdział 1

Rozdział 1

6 lat później

Wioska Ukryta w Liściach tętniła życiem. Ludzie znów cieszyli się i miło spędzali czas. Przez te kilka lat wioska została całkowicie odbudowana, ale również się powiększyła. Na ulicach można było zobaczyć różne stragany, wystawy sklepów oraz restauracje lub bary. Wszędzie dookoła widać uśmiechnięte twarze dzieci, kobiet i mężczyzn. Zawdzięczają to Trzeciemu Hokage, który powrócił na stanowisko 6 lat temu. Za ponownych jego rządów wioska wróciła do życia i ludzie częściowo zapominali o tragedii, jaka ich spotkała. O tamtym wydarzeniu przypominają groby tych, którzy zginęli w obronie Konohy. Nie było rodziny, która nie doświadczyła straty bliskiej osoby. Co roku, w rocznicę śmierci Yondaime, ludzie zbierali się tłumnie na cmentarzu, aby stojąc pod pomnikiem, który upamiętniał zmarłe te osoby, złożyć hołd poległym. Do tego czasu nawet wzmianka o Kyubi’m oblewała wszystkich strachem. Jednak ludzie nie mogli rozpamiętywać przeszłości, ale z uśmiechem spędzać dany im czas.

W obszarze tej wioski mieszkał 6-letni chłopiec, niczym nie różniący się od innych dzieci. Był niski, posiadał blond włosy, błękitne oczy oraz trzy charakterystyczne blizny na policzkach, przypominające kocie wąsy. Ubrany był w białą koszulkę i niebieskie, krótkie spodenki. Nazywał się Uzumaki Naruto. Z charakteru był wesołym i pogodnym dzieckiem, który starał się znaleźć przyjaciół.

I tu zaczynają się schody. Sandaime poinformował o przebiegu pokonania demona tylko Starszyznę, najważniejszych przywódców klanów oraz jouninów. Wyraźnie zakazał informowania innych, ponieważ nie chciał, aby powstała panika. Zdecydowana większość żądała usunięcia Naruto z wioski, ale Sarutobi się temu sprzeciwił. Złożył obietnicę i starał się opiekować chłopcem jak tylko mógł. Chciał, aby Naruto był szczęśliwy, miał wspaniałych przyjaciół oraz wyrósł na dojrzałego mężczyznę. Niestety inni tego sobie nie życzyli. Zaczęli oni gardzić chłopcem i zakazali dzieciom spotykania się z nim. W końcu nawet zwykli ludzie myśleli, że jest on demonem w ludzkiej postaci. Skutkiem tego wszystkiego było to, że Naruto czuł się samotny i opuszczony. Nie miał z kim spędzać czasu, wszyscy patrzyli na niego z pogardą oraz dochodziły do niego wypowiedzi innych, typu: ”To znowu ten demon”, „Co on tu jeszcze robi”, „Powinni go zabić”. To wszystko sprawiało, że chłopiec tracił chęć do życia. Jedynie, co go podnosiło na duchu, to były odwiedziny Trzeciego Hokage, który był nazywany przez chłopca: „Staruszek/Dziadek”. Sandaime spędzał każdą wolną chwilę z Naruto. Chodzili na spacery, rozmawiali lub siedzieli w restauracji. Dla obu był to miło spędzony czas.

Jednak z każdym dniem Naruto marniał w oczach. Ciągła pogarda i niechęć innych sprawiała mu ogromny ból, który z każdym dniem rósł. Nie rozumiał, dlaczego tak jest. Nikomu nie wadził, nie krzywdził innych, a nawet starał się pomagać, jednak to wszystko było na nic. Najbardziej jednak brakowało mu rodziny. Nie wiedział nawet, jak mieli na imię jego rodzice, a jedyne co miał, to nazwisko po matce. Nikt jednak nie chciał mu nic powiedzieć o Uzumakich, więc Naruto stwierdził, że tak naprawdę nie wie NIC.

Pewnego dnia chłopiec siedział na głowach poprzednich Kage, wyrytych w skale nad wioską. Szczególnie upodobał sobie głowę Czwartego. To miejsce dawało mu pewien spokój. W tamtym momencie Naruto przypomniał sobie wszystkie drwiny i spojrzenia innych ludzi, pełne nienawiści. W końcu zaczął płakać i w duszy przeklinał swoje życie. W końcu postanowił! Wstał, cofną się i przygotował do skoku ze skały. Było mu już wszystko jedno, czy to będzie bolało, czy jak wygląda sytuacja po śmierci. Zaczął biec, gdy wtem usłyszał głos:

- „STÓJ, jeśli ci życie miłe!” – zdanie może nie na miejscu, ale podziałało. Blondyn zatrzymał się tuż przy krawędzi. Cała sytuacja go otrzeźwiła.

- Co? Kto to powiedział? – Naruto zaczął się rozglądać – „Chyba powoli wariuję, nikogo tu nie ma”.

- „Tak ci się tylko wydaje.” – oznajmił głos. Teraz chłopiec się na serio przestraszył.

- Kim jesteś?! Gdzie jesteś?! Co tu się wyrabia?!!! – krzyczał Naruto.

- „Nie wydzieraj się Gówniarzu! Zaraz mi uszy pękną!” – chłopiec zaczął panikować. – „Powiedziałem, SPOKÓJ!!!”

Blondyn się uspokoił i przerażony patrzył dookoła: - „C-co-co się dzie-je.” – jąkał się Naruto. Ta sytuacja była co najmniej straszna dla 6-latka. Wtem znów usłyszał głos, który pochodził jakby z jego głowy:

- „Jeśli chcesz się dowiedzieć, postępuj jak ci każę, zrozumiano?” – Naruto pokiwał lekko głową – „Dobrze. Zamknij oczy i pomyśl, że chcesz wejść do swego umysłu”

Chłopak postąpił jak mu kazano. Nie poczuł żadnej różnicy, ale gdy otworzył oczy to momentalnie się zdziwił. Znajdował się w miejscu, którego w ogóle nie pamiętał. Był to korytarz, zalany wodą po kostki, a pod sufitem ciągnęły się różne rury. Nagle Naruto poczuł, że musi iść naprzód. Po przejściu kilkunastu metrów dotarł do końca korytarza. Wszedł do ogromnego pomieszczenia, gdzie znajdowały się olbrzymie kraty, na których była kartka z napisem „Pieczęć”.

Wtem usłyszał coś, co sprawiło, że zadygotał ze strachu. Było to warczenie ogromnego zwierzęcia. Ujrzał, jak wewnątrz klatki otwarły się krwistoczerwone oczy ze szparkami. Z ciemności wyszedł wielki Lis z Dziewięcioma Ogonami, który patrzył z niechęcią na chłopca. 

Naruto otrzeźwiał po chwili, ale nadal był przerażony.

- Kim ty jesteś? – spytał cicho.

- Jestem Kyubi, demon o dziewięciu ogonach. Gdyby nie ta brama, to bym cię z chęcią zjadł, ale niestety, masz szczęście.

Naruto słuchał to z przerażeniem, gdy nagle doszedł do jednego wniosku.

- To przez ciebie starsi ludzie nazywają mnie demonem! – krzyknął w stronę lisa.

- To prawda, więc co z tym zrobisz? – zadrwił – To nie moja wina, że wybrali akurat ciebie. Tak naprawdę, to w ogóle mnie to nie obchodzi. A wiesz…, mógłbyś się mi do czegoś przydać. – zakończył wypowiedź lis.

- Czego ode mnie chcesz? – zapytał zdziwiony blondas.

- Trochę mi się tu nudzi, więc mogę ci pomóc stać się silnym shinobi, dzięki czemu nie będziesz już musiał słuchać innych. Staniesz się kimś, kogo będą słuchać, a nawet się bać. – zaproponował Kyubi. Był mistrzem manipulacji, więc był pewny, że Naruto się zgodzi. Chłopak potrzebował chwili, aby zrozumieć sens słów lisa i odpowiedział:

- Niech będzie, ale nie chcę wzbudzać w innych strachu, tylko żeby mnie szanowali i lubili.

- Twoje motywy mnie nie obchodzą, więc mnie nie zanudzaj. – odrzekł lis - Przygotuj się. Od jutra zaczynamy, a teraz idź stąd. – odwrócił się i chciał odejść, ale usłyszał za sobą płaczliwy głos:

- Ale nie wiem JAK! – krzyknął Naruto. Lis był lekko wkurzony, ale na spokojnie wytłumaczył malcowi, co i jak. - „Że też muszę się opiekować tym gówniarzem. Ale jest mi on potrzebny, więc muszę trzymać nerwy na wodzy.” – Kyubi miał bowiem pewien plan, dzięki któremu odzyskałby wolność.

Gdy Naruto otworzył oczy, słońce już zachodziło. Zdziwił się, że tyle mu to zajęło, ale w głębi duszy był szczęśliwy, ponieważ dostał szansę stania się shinobi, którym zawsze pragną zostać. Z uśmiechem na ustach pobiegł do swojego domu, aby się wyspać przed jutrzejszym dniem.