Rozdział 2

Rozdział 2

Nastał nowy poranek w wiosce Liścia. Dochodziła godzina 9.00, więc większość osób stało już na nogach, aby rozpocząć zwykły dzień roboczy. W jednym z domów mieszkał blondwłosy chłopak o imieniu Naruto. Mimo, że planował wstać wcześnie, aby rozpocząć trening, to los chciał inaczej. Cisza, wygodne łóżko i kołdra to przedmioty, z którymi trudno wygrać w starciu. Dzieciak chrapałby sobie w najlepsze jeszcze kilka ładnych godzin, ale ktoś już tracił cierpliwość. Tym kimś był Kyubi. Miał bardzo zły humor, ponieważ jasno i dobitnie powiedział wcześniej Naruto, że rozpoczynają trening. Uważał, że blondyn po prostu go olał, a jego tak łatwo się nie lekceważy.

- WSTAWAJ!!! – ryknął Lis w głowie chłopca. Naruto tak się przestraszył, że aż prawie ze skóry wyskoczył. Spadł z łóżka i zaczął rozglądać się dookoła.

- Koniec spania! Ubierz się i jazda na trening!

- Ty głupi Lisie! Prawie zawału dostałem! – krzyknął na głos Naruto w stronę Kyubiego.

- To jest nauczka. Nie gadaj i się ubieraj. – odrzekł Lis.

Załamany nieuprzejmością swojego lokatora, Naruto ruszył wykonać poranne czynności. Wziął krótką kąpiel, umył zęby, ubrał się w swój wczorajszy strój i wyszedł z domu. Skierował się do bram wioski, aby dotrzeć na pola treningowe. Gdy był na miejscu, w jego wnętrzu odezwał się Kyubi:

- No dobra, a teraz siadaj i słuchaj, bo nie lubię się powtarzać. – chłopiec wykonał rozkaz i czekał.

- „No, przynajmniej słucha.” – skomentował Lis – Na początku nauczę cię, co to jest czakra i do czego się jej używa, aby… - zaczął Kyubi, ale blondyn mu przerwał.

- Ale dlaczego?! Przecież obiecałeś nauczyć mnie silny technik, abym stał się potężnym shinobi.

- Do tego potrzebna jest wiedza teoretyczna. – wyjaśnił Lis

- To jest bez sensu. Już lepiej, abyś niczego mnie nie uczył. – odrzekł Naruto.

- „Zaraz mnie szlag trafi.” – Kyubi nie należał do osób cierpliwych, a zwłaszcza, jak jakieś małe dziecko mu pyskowało. Zaczynał powoli żałować swojej decyzji, ale był to najszybszy sposób, aby stał się wolny.

- Posłuchaj mnie, ty mały pyskaczu! Mnie też to nie bawi, ale skoro chcesz, to możemy zapomnieć o sprawie. Ty wrócisz do swojego nędznego życia, bez możliwości obrony przed innymi, a ja tu zostanę i będę się przyglądał. – powiedział demon. Wiedział, że chłopak to łyknie. Znał go na tyle, że był pewny swoich myśli. Naruto ma swoje marzenia, do których potrzebna mu jest siła i umiejętności, a z Kyubi’m ma je na wyciągnięcie ręki. Minie jeszcze rok, zanim pójdzie do Akademii Ninja, a na pewno chciałby umieć więcej od swoich rówieśników.

Naruto przetwarzał słowa Lisa i doszedł do wniosku, że trening bardzo mu się przyda. Przecież nie wiedział, jak się do tego zabrać, a jedyną osobą, która miałaby czas, jest Kyubi. Mógłby jeszcze poprosić o pomoc Staruszka Hokage, ale wiedział, że nie ma on czasu. Pozostało mu więc jedno wyjście.

- Ok, zgoda. – powiedział chłopiec – Niech ci będzie. Zaczynajmy!!! – krzykną zmotywowany chłopiec. Kyubi uśmiechnął się drwiąco.

- „Wiedziałem, że się zgodzi.” – pogratulował sobie i rozpoczął nauczanie.

* * *

Przez dwa tygodnie trwała nauka Naruto o czakrze. Był to czas pełny napięcia i wybuchów obu stron. Naruto uznał, że te „zajęcia” są strasznie nudne i każdego dnia lamentował o swoim losie. Dla Lisa był to okres, który nazywał „obozem przetrwania psychicznego”, ponieważ dość często uważał, że „zwariuje przez tego chłopaka” i „gdzie był jego mózg, kiedy mu to proponował” . Bardzo trudno było dotrzeć do chłopca, aby nauczyć go czegokolwiek. Żeby coś zapamiętał, musiał mu to powtarzać przez przynajmniej godzinę. Nie było to miłym zajęciem, dlatego Kyubi kazał mu po skończonej nauce zacząć trenować taijutsu (walkę wręcz). Nie raczył podpowiedzieć Naruto, jak ma wyglądać ten trening, ponieważ był zmęczony nauką i „musiał odreagować przeżyty czas z blondynem”. Więc chłopak rozpoczął ćwiczenia. To akurat nie było trudne, ale chciał poznać jakieś style lub chwyty, używane w walce. W końcu wpadł na pomysł, aby podglądać treningi innych drużyn ninja oraz samych jouninów. Patrzenie na inne drużyny było łatwe, ponieważ wszyscy byli skupieni na ćwiczeniach i nie zwracali na niego uwagi. Z jouninami było trudniej. Każde jego podglądanie było zauważane, a koniec był najczęściej taki sam: zostawał on wyganiany z pola treningowego. Jednak los uśmiechną się do chłopca. Jeden z jouninów był bardzo chętny, aby Naruto obserwował jego trening, a nawet sam pokazał mu kilka stylów. Problem tkwił w tym, że ten shinobi był strasznie dziwny. Cały czas był ubrany w nieciekawy zielony skafander i non-stop krzyczał o jakiejś „sile młodości”. Naruto jednak to przemilczał i z ochotą przyjął jego propozycję. Jednak spotkania z nim były rzadkością, ponieważ ruszał często na misje lub sam biegł w stronę jakiś gór, aby trenować. Osiągnięte wyniki chciał sprawdzić w praktyce. I tu również wpadł na dobry pomysł. Wystarczyło, aby pochodził blisko różnych knajp, a nóż się trafił jakiś pijak, któremu zachce się pobić chłopca. Po kilku próbach Naruto stwierdził, że ten pomysł nie należał do najlepszych. Każdego dnia wracał poobijany do domu, ale widział coraz większe efekty: agresorzy również nie wyglądali pięknie. Tak minął chłopcu cały miesiąc.

Mimo ciężkiego treningu, jaki na siebie nałożył, Naruto był szczęśliwy. Wiedział, że staje się coraz lepszy, a jego dobry humor został zauważony przez Trzeciego Hokage. Sarutobi zastanawiał się, co jest powodem tego wszystkiego, dlatego zaprosił Naruto do siebie. Gdy blondyn wszedł do gabinetu Hokage, przywitał się na swój sposób.

- Witaj Dziadku Hokage! – krzyknął na wstępie.

- Cześć Naruto. Dawno cię tu nie było. – odpowiedział Sarutobi.

- No wiem, przepraszał, ale miałem bardzo napięty plan dnia. – wytłumaczył malec.

- Nic nie szkodzi. Więc jak ci mijały ostatnie dni? – zapytał Hokage.

- Nie narzekam. Tyle się wydarzyło, że sam nie wiem, co powiedzieć. – oznajmił Naruto.

- Co takiego? – zdziwił się Staruszek. Naruto się zmieszał. Nie wiedział, czy może mu powiedzieć, że skontaktował się z Kyubi’m. Nie miał pojęcia, jak to przyjmie, dlatego postanowił to przemilczeć.

- A nic takiego! – powiedział szybko – Tylko po prostu zacząłem trenować, aby w przyszłości stać się ultra silnym ninja! – krzyknął uradowany. Sarutobi ucieszył się, ponieważ znów widział w Naruto tego pogodnego i szczęśliwego chłopca, którego uwielbiał oglądać. Bardzo się zżył z chłopcem, dlatego wiedział, że rzadko jest radosny. Szukał więc sposobu, aby polepszyć humor malca.

- Posłuchaj Naruto, mam tu coś dla ciebie. – powiedział tajemniczo Hokage.

- Ooooh! CO TAKIEGO?! CO TAKIEGO?! – wrzeszczał zaciekawiony 6-latek.

Trzeci schylił się do szuflady i wyjął z niej prezent. Była to… książka! Naruto lekko się zawiódł, ponieważ nie przepadał za jakąkolwiek lekturą. Hokage, widząc minę chłopca, powiedział:

- Myślę, że może cię ona zaciekawić. – oznajmił.

- Dlaczego? – spytał ponury blondyn.

- Ponieważ jest to książka o wszystkich klanach, które zamieszkują lub zamieszkiwały kraj Ognia. – wytłumaczył mu Staruszek – Znajdziesz tu także informacje o swoim klanie. - Naruto był zaskoczony, ale po chwili zaczął skakać po całym pokoju. Od zawsze chciał poznać swoją rodzinę, a w tej książce mógł znaleźć odpowiedź. Hokage jednak przemyślał swój wybór. Nie chciał, aby Naruto poznał prawdę o swoich rodzicach, dlatego wybrał książkę, w której nie ma podanych żadnych imion, tylko informacje ogólne. Postanowił powiedzieć chłopcu prawdę, gdy dorośnie. Blondyn przyjął książkę, a sam udał się z Hokage do baru z ramen’em, gdzie mogli pogadać na różne tematy.

* * *

Po dwóch miesiącach rozpoczęcia treningu, w końcu nadszedł długo wyczekiwany dzień. Kyubi zgodził się trenować z Naruto różne jutsu. Jednak do tego potrzebna była znajomość własnej czakry, dlatego Lis kazał malcowi, aby „pożyczył” od kogoś kartkę reagującą na czakrę. W końcu mu się udało, więc demon przeszedł do szybkiego tłumaczenia, które nawet kompletny idiota załapie. Okazało się, że naturą Naruto jest wiatr. To utrudniało sprawę, ponieważ Lis znał teoretycznie tylko dwie podstawowe techniki. Jednak chłopak się nie zrażał i od razu przeszedł do treningu. I tutaj nadszedł moment, na który czekał demon.

Po rozpoczęciu treningu Naruto był już bardzo zmęczony po godzinie. Nie potrafił jeszcze tak dobrze władać czakrą, dlatego szybko się męczył.

- Fuuton! Daitoppa(Podmuch wiatru)! – krzyknął Naruto, ale wytworzył tylko słaby wiatr. Był załamany, ponieważ chciał się tego jak najszybciej nauczyć, ale mu nie wychodziło. Gdy usiadł, aby odpocząć, usłyszał głos Kyubiego.

- Coś słabo, młody. – drwił Lis – W takim tempie to długo ci zajmie nauczenie się tego jutsu.

- Zamknij się, głupi Lisie! – krzyknął malec – Wcale mi nie pomagasz.

- A mógłbym zacząć. – oznajmił tajemniczo. Naruto był zdziwiony, że Lis proponuje pomoc, dlatego się spytał:

- Ach tak? A dlaczego akurat teraz? – zapytał drwiąco – Przecież ostatnio w ogóle nie chciałeś mi pomagać.

- Nie musisz tego wiedzieć, mały! – zdenerwował się demon – Kim ty jesteś, żeby mnie pytać o motywy. Po prostu nuży mnie ten trening i dlatego chcę trochę przyśpieszyć tempo.

- A niby jak chcesz to zrobić? – spytał Naruto.

- Po prostu przekaże ci trochę mojej czakry, abyś zregenerował siły i mógł dalej trenować. – odrzekł Lis. Naruto zastanawiał się nad propozycją, a że nie doszukał się podstępu, to się zgodził. Zadowolony demon przekazał mu swoją czakrę, a blondyn, czując nowe siły, powrócił do treningu.

- „Nareszcie! Długo kazał mi czekać. Teraz wystarczy dalej przekazywać mu moją czakrę, a w końcu pieczęć osłabnie na tyle, abym mógł się uwolnić.” – myślał Kyubi.

I tak Naruto ćwiczył do końca roku. Codziennie trenował taijutsu oraz dwie techniki Fuuton, aby jak najlepiej kontrolować swój żywioł. Na każdym treningu otrzymywał czakrę Lisa, więc dzięki niej mógł trenować przez cały dzień. Również znajdował on czas, aby czytać informacje o swoim klanie. Dowiedział się, że specjalizowali się w technikach pieczętujących. Tą wiadomość miną, ponieważ nie zamierzał póki co się tego uczyć. Wyczytał jednak, że członkowie klanu potrafili łatwiej przyswajać techniki natury Raiton(Styl Błyskawic). Gdy powiedział o tym Kyubi’emu, ten mu wytłumaczył, że można posiadać więcej, niż jeden żywioł, ale są za to słabsze i trudniej je opanować. Naruto postanowił, że najpierw nauczy się dwóch technik Fuuton(Styl Wiatru), a dopiero potem spróbuje Raiton.

* * *

W wieku 7 lat, Naruto został wezwany do Hokage. Przez ten czas zdołał nauczyć się technik Fuuton i szkolił się w Raiton. Jednak to wszystko miało swoją cenę. Przez ciągłe pobieranie czakry od demona, Naruto lekko się zmienił. Był on częściej ponury, a jego „lisie wąsy” stały się bardziej uwydatnione. To wszystko sprawiało, że był brany za dzieciaka dość nieprzyjemnego. Jednak jego humor się poprawiał za każdym razem, gdy widział się z Dziadkiem Hokage. Tak było też i dzisiaj.

- Cześć Staruszku Sarutobi! – krzykną na wejście blondyn. Hokage bardzo lubił, gdy Naruto go tak nazywał, ponieważ czuł się dla niego jak dziadek.

- Witaj mały. – odpowiedział z uśmiechem – Proszę, usiądź. – wskazał miejsce przed biurkiem. Chłopiec siadł i zapytał:

- Dlaczego mnie wezwałeś?

- Mam do ciebie ważną sprawę. – rzekł tajemniczo – Powiedź mi, czy dobrze przebiega twój trening?                                                                                   

- Oczywiście! – wykrzyczał radośnie – Nie mogę się doczekać, kiedy będę mógł chodzić do Akademii. Jak już wiesz, pragnę zostać wspaniałym ninja i największym ze wszystkich Hokage. – Sarutobi ucieszył się z wypowiedzi chłopca i odpowiedział:

- Właśnie doczekałeś się tego momentu. – odrzekł uśmiechnięty.

- Eeee? – nie zajarzył Naruto.

- Pytam się ciebie, czy chcesz przystępować do Akademii Ninja? – wytłumaczył i zapytał Hokage. Na twarzy blondyna pojawił się uśmiech i z całych sił wykrzykną – TAK!!! - że aż usłyszeli go wszyscy ludzie w budynku. Na to Sarutobi się uśmiechną i oznajmił uroczystym głosem:

- A zatem Naruto, jesteś przyjęty w poczet uczniów Akademii Ninja!