Rozdział 4

Rozdział 4

Następnego dnia Naruto obudził się o 8.00 rano. Nie należał on do rannych ptaszków, ale nie chciał oblać testu ich sensei’a. Dlatego też blondyn wykonał poranne czynności, ubrał się, po czym wyszedł z domu. Na polu treningowym zjawił się o 8.50. Zgodnie z poleceniem Hatake nic nie jadł od pobudki. W końcu zauważył resztę drużyny pod drzewem, lecz Kakashi’ego nie widział wśród nich. 

Naruto podszedł akurat, kiedy różowa próbowała poderwać Sasuke. Blondyn się przywitał, po czym zaczął czekać z innymi na przyjście sensei’a. Uzumaki jednak nie należał też do osób cierpliwych.

- „To stanie bezczynnie zaczyna mnie wkurzać. Jak czegoś nie zrobię, to oszaleję.” – pomyślał 

Naruto. Postanowił zrobić krótką rozgrzewkę, aby być w formie na czekający ich test. Sasuke nie mógł siedzieć bezczynnie na widok rozgrzewającego się blondyna. Musiał udowodnić sobie i jemu, że jest najlepszy. Sakura tylko się im przyglądała i podziwiała trenującego czarnowłosego.

Po dwóch godzinach w końcu zjawił się ich sensei. Gdy tylko się pojawił, Naruto rzucił się na niego z pięściami, aby mu uświadomić, co to znaczy być „punktualnym”. Został szybko przywrócony do parteru i z kwaśną miną czekał na polecenia ich mistrza.

- Dobra, skoro jest już spokojnie,… - spojrzał na Naruto - …to mogę wam wytłumaczyć zasady testu. Mam tu ze sobą dzwoneczki. Waszym zadaniem jest mi ich odebranie przed godziną 15.00.

- Ale sensei! – krzyknęła Sakura - Dlaczego tu są tylko dwa, skoro jest nas trójka?

- Ponieważ ten, kto nie zdobędzie dzwonka, nie dostaje obiadu i wraca spowrotem do Akademii. Wszystko jasne? – zapytał siwowłosy . Pokiwali głowami na „Tak”. – Ok., to START! – i od razu genin’i zniknęli. Kakashi, nic się nie przejmując, wyciągną swoją ulubioną książkę i zaczął czytać. 

W tym samym czasie trójka uczniów obmyślała plan działania.

- Musimy szybko zaatakować. Im dłużej zwlekamy, tym mniejsza szansa, że nam się uda. – oświadczył Naruto.

- Nikt się ciebie o zdanie nie pytał. Nie jesteś jakimś liderem. – odrzekł Sasuke.

- Masz całkowitą rację, SASUKE-KUN! - krzyczała dziewczyna – Słyszałeś, Naruto. Won od nas! – rzuciła do blondyna.

- Posłuchajcie! – blondyn miał już tego dość. – Osobno nie mamy z nim szans. Musimy współpracować.

- Nie mam zamiaru ciebie słuchać. – oświadczył Uchiha.

- Właśnie! Sasuke-kun ma zawsze rację. On na pewno ma świetny pomysł. – podlizywała się Sakura.

- KUSO! Dobra, mam was dość. Radźcie sobie sami. – zirytował się blondyn i odszedł od reszty. – „A niech to. Chciałem się z nimi zgrać, ale to uparte osły! Jak wszyscy.” – pomyślał zasmucony, wspominając swoje dzieciństwo.

* * *

W między czasie Kakashi dalej stał na środku polany, czytając książkę.

- „Słychać ich chyba nawet w wiosce. Ta dziewczyna jest nierozważna. Takim zachowaniem nie nadaje się na kunoichi”. – zakończył rozmyślanie, ponieważ przed nim pojawił się blondyn.

- Atak frontowy ci się nie uda. – odezwał się wprost do Naruto.

- Przekonajmy się! – krzyknął chłopiec i zaatakował.

- „Jest wręcz zuchwały i lekkomyślny.” – skomentował w myślach Kakashi. Blondyn wyprowadził cios, ale mistrz uniknął. Próbował go kopnąć, ale sparował. Uzumaki zadawał coraz to inne ciosy, ale żaden nie dosięgną celu. Za to sensei był mile zaskoczony jego sprawnością.

- „Nie jest taki zły, ale wciąż nieostrożny.” – pomyślał Hatake. Naruto wyprowadził kolejny cios, ale Kakashi nagle zniknął. Nim się spostrzegł, mistrz pojawił się za nim ze znakiem tygrysa (dłonie wyglądają jak pistolet). – Dałeś się podejść, baka. – powiedział, po czym krzyknął: – Sekretna technika Konohy! Tysiąc Lat Bólu! – jedyne, co Naruto poczuł, to zniewalający ból w tylnej części ciała (tam, gdzie światło nie dochodzi). Obolały chłopak wyskoczył i wpadł prosto do pobliskiej rzeczki.

- To ostudzi twój zapał. – uśmiechnął się Kakashi, po czym poszedł szukać reszty. W tej samej chwili Sasuke i Sakura postanowili okrążyć sensei’a. Pomysłodawcą pomysłu był czarnowłosy i wręcz rozkazał dziewczynie zrobić to, co chciał. Różowa w ogóle się nie gniewała, tylko była szczęśliwa, że jest „potrzebna” chłopakowi. On natomiast tak nie uważał. Chciał po prostu się jej pozbyć.

Pierwszy na polanę trafił Uchiha. Zdziwił go fakt, że nie widział ani Naruto, ani Hatake. Nagle za nim pokazał się Kakashi i próbował uderzyć chłopaka w głowę, ale chłopak sparował jego cios.

- „Ma świetny refleks i jest czujny.” – ocenił mężczyzna. Po kilku minutach walki mistrz upewnił się, że klasowy geniusz też doskonale walczy wręcz. Jednak jego chciał sprawdzić w inny sposób. Szybko odskoczył i zniknął w krzakach. Sasuke nie był głupi i nie gonił go jak wariat, tylko ukrył się i czekał na dobry moment do ataku. W końcu usłyszał szelest w krzakach. Przygotował shuriken’y i kunai’e, ale to, co zobaczył, lekko nim wstrząsnęło. Na ziemi leżeli Naruto i Sakura, cali we krwi i wszędzie mieli powbijane kunai’e.

-Ss-sa-su-ke. – wyjąkał blondyn – Po-móż na-nam. – Uchiha stał osłupiały, ale wytrzeźwiał. To niemożliwe, aby mistrz tak ich zranił. Nie mógłby, więc jedynym słusznym wnioskiem była iluzja. Sasuke uśmiechnął się na te podchody.

- „Takie słabe genjutsu na mnie nie działa. Mistrz chyba mnie lekceważy”. – pomyślał i anulował przepływ czakry. Wizja się rozpłynęła, ale nie spodziewał się sytuacji, w jakiej się znalazł.

- Nieźle, ale za wolno. Miałem dość czasu, aby cię zajść od tyłu. Nie różnisz się tak bardzo od Naruto. – stwierdził Kakashi, po czym powtórzył „sekretną technikę”. Koniec był podobny do wcześniejszego zakończenia. Pech jednak chciał, aby akurat w tej samej chwili zjawiła się w krzakach Sakura. Przybyła na czas, aby zobaczyć, jak kończy wybranek jej serca.

* * *

Kakashi obserwował ze spokojem, jak czarnowłosy, w akompaniamencie krzyków, wpada do strumienia. Już chciał zacząć czytać swoją książkę, gdy wtem poczuł dziwne wibracje. W odległości 20 metrów za nim wyczuwał czystą chęć mordu i zabijania. Gdy się odwrócił, zobaczył stojącą sztywno Sakurę. W jej oczach ujrzał chłód i nienawiść, a całą jej postać oblekła mordercza czakra. Kakashi przełknął ślinę. Wiedział, że może zrobić się nieprzyjemnie. Stali przez chwilę nieruchomo, gdy nagle dziewczyna krzyknęła:

- COŚ TY ZROBIŁ MOJEMU SSASUKE-KUN, TY ZWYRODNIALCU! ZBOCZEŃCU! TY…! – takie, a im dalej, tym gorsze przekleństwa rzucała w stronę mistrza. Że Hatake był zszokowany to mało powiedziane. Czytał, że była wzorową i kulturalną uczennicą, więc skąd u niej takie słownictwo? W końcu dziewczyna zaatakowała. Sensei był zdziwiony jej szybkość i siłą, ale był pewny, że to tylko odwet za czarnowłosego. Różowa kopała, biła, a nawet próbowała gryźć i drapać, byle tylko zadać ból mistrzowi. Gdy nie był w zasięgu jej rąk, to rzucała w niego wszystkim, co miała pod ręką. W końcu Kakashi’emu znudziła się ta zabawa i po raz trzeci zaszedł kogoś od tyłu. Nie był pewny, czy to jest w porządku, ale za głupotę ucznia się płaci.

* * *

Naruto i Sasuke w końcu zdołali wyjść z rzeki, ale nie minęła minuta, a z nieba spadła różowo-włosa. Obaj nie spodziewali się, że ich mistrz się do tego posunie. Gdy stanęli na nogach, zauważyli, że Kakashi stoi oparty o drzewo i czyta swoją książkę. Naruto nie wytrzymał i skoczył w stronę sensei’a, składając przy okazji pieczęcie.

- „Co? To on potrafi wykonać takie jutsu?” – zapytał się sam siebie Kakashi.

- Fuuton: Daitoppa! – krzyknął Naruto i dmuchnął w stronę jounin’a silny podmuch wiatru. Mężczyzna użył podmiany i oddalił się, a drzewo, przy którym stał, zostało złamane. Uchiha również był zdziwiony, ale nie chciał być bierny. Również wykonał potrzebne pieczęcie.

- Katon: Gōkakyū no Jutsu! – ryknął Uchiha, po czym skierował kulę ognia w stronę Hatake.

-„Kuso! On też?” – krzyknął w myślach Kakashi i zrobił unik. Był zdziwiony, ale też mile zaskoczony, że chłopcy potrafią tak wiele, ale to wciąż za mało, aby zdać test. Nagle rozległ się dźwięk dzwonka. Wybiła 15.00, więc:

- Koniec czasu! Nie udało się wam zabrać dzwoneczków. Chodźcie, podsumujemy wyniki. – powiedział i ruszył w stronę pieńków treningowych.

* * *

Po kilku chwilach sytuacja drużyny 7 wyglądała następująco: Sakura została przywiązana do pnia, a chłopcy otrzymali pakunki z jedzeniem.

- Postanowiłem dać wam drugą szansę. Wrócę tu za godzinę i ponowimy test. Do tego czasu możecie wymyślać plan i strategię. Ale nie wolno wam karmić Sakury! Okazała się najgorsza, a była zasada, że taka osoba nie dostaje posiłku. No, to do zobaczenia! – skończył Kakashi i zniknął. Chłopcy popatrzyli na siebie, po czym zaczęli wcinać posiłek. Różowa starała się stać niewzruszona, ale burczenie w brzuchu stawało się coraz głośniejsze. Dosłownie błagała w myślach chłopców (powiedzmy sobie szczerze, tylko Sasuke), aby dali jej choć odrobinę.

Naruto zaczął się zastanawiać:

- „Choroba! Przecież widzę jak Sakura się męczy, ale rozkaz jest rozkazem. Nie możemy, ale to jest w końcu nie fair, ponieważ dziewczyna nie będzie miała siły, aby unieść chociażby rękę. W sumie to sense’ia w ogóle nie widać, więc chyba warto zaryzykować. Staram się dbać o towarzyszy, choć wcześniej mnie obrażała”. – zakończył rozmyślanie i przysunął jedzenie w stronę dziewczyny. Zarówno Uchiha, jak i Haruno byli zdziwieni postępowaniem blondyna. Naruto szybko wyjaśnił:

- Masz, zjedz to. Widzę, że jesteś osłabiona, więc bardziej tego potrzebujesz. Jeśli mamy zdobyć dzwonki, to musimy współpracować. Jesteśmy w jednej drużynie i nie możemy zostawić towarzysza! – uśmiechną się przekonująco. Oboje zaniemówili, a na dodatek dziewczynie pokazały się lekkie rumieńce. – „Hmm, nawet jej do twarzy z wypiekami na twarzy.” – stwierdził w myślach.

- Dz-dzię-ku-ję, ale… - wymamrotała dziewczyna i spojrzała ukradkiem na Sasuke. Uzumaki to zauważył i powiedział do czarnowłosego:

- Sasuke, możesz ją nakarmić? – spytał z zadziornym uśmieszkiem. Wiedział, że chłopak nie pała do niej sympatią, więc chciał się trochę podroczyć. Uchiha spojrzał na niego z gniewem.

- Dlaczego ja?! Przecież ty wpadłeś na ten pomysł, więc ty to zrób. – odrzekł z drwiącym uśmiechem.

- Zapomnij, woli ciebie.

- Nie ma mowy!

Naruto westchnął: - Ok., to może zmienię się w ciebie i ją nakarmię, mówiąc jak bardzo ci się podoba?! – powiedział i uśmiechnął się zwycięsko. Miny obojga były komicznie. Naruto nie wytrzymał i ryknął śmiechem. W końcu Sasuke się zgodził, a dziewczyna była tym wniebowzięta, ale już po pierwszym kęsie jedzenia nagle przed nimi pojawił się Kakashi.

- BACHORY!!! – krzyknął na wstępie. Naruto odskoczył przerażony, Sasuke stanął z grymasem na twarzy, a Sakura wierciła się w linach. – Co wam powiedziałem na temat karmienia? – spytał groźnie. Niemal natychmiast odezwał się Sasuke:

- Nie mogliśmy jej zostawić. Naruto miał rację, że jesteśmy w jednej drużynie i powinniśmy sobie pomagamy. – odpowiedział hardo. Hatake spojrzał na drugiego chłopca:

- Potwierdzam i popieram! – krzyknął bojowo Naruto.

- Gówniarze! Wiecie co wam powiem? – genin’i się wzdrygnęli i czekali – Wszyscy… zdaliście. – dokończył z uśmiechem, który widać było pod maską. Dzieciaki stali zaskoczeni, ponieważ nie tego się spodziewali.

- A-a-le jak t-t-to? - spytała cała trójka.

- Ten, kto nie wykonuje rozkazów jest śmieciem. Ale ten, kto zostawia swoich towarzyszy, jest gorszy od śmiecia. – rzekł poważnie mężczyzna, po czym kontynuował – O to chodziło w tym teście. Chciałem sprawdzić, czy jesteście prawdziwymi towarzyszami, którzy dbają o dobro drugiego. Jesteście pierwszymi, którzy zdali ten test u mnie. – odpowiedział sensei.

- O TAK!!!! Jesteśmy najlepsi!!! – krzyczał uradowany Naruto, a reszta tylko się uśmiechnęła.          

- No dobra! A więc, moja nowa drużyno, idziemy po przydział misji. – rozkazał mistrz.

* * *

Kilka dni później:

Minęło już kilka dni od utworzenia drużyny 7. Przez ten czas wykonywali tylko misje rangi D, czyli najłatwiejsze. Było to np. odchwaszczanie ogródka, malowanie domów, czy (co było najgorsze) złapanie nieraz kota pewnej kobiety, któremu chyba nie podobało się mieszkanie z nią. Po n-tej już misji Naruto nie wytrzymał i wygarną Trzeciemu:

- To są jakieś JAJA! Mam dość takich misji, przecież nie są one na nasz poziom. To są jakieś żart… . 

– nie zdołał dokończyć, ponieważ został zdzielony po głowie przez Kakashi’ego.

- Uspokój się Naruto. – powiedział spokojnie sensei – Nie wypada tak mówić do Hokage.

- Huh, baka. – skomentował Sasuke.

- Ej, POWTÓRZ TO! – ryknął blondyn do czarnowłosego.

- Uspokójcie się obaj. – odezwał się Sarutobi – Nie jestem pewny, czy możecie podołać trudniejszym zadaniom. Dopiero co skończyliście akademie.

- Jesteśmy gotowi, daj nam szansę. – błagał Naruto. Hokage zastanowił się przez chwilę, po czym odrzekł:

- No dobra, jeśli Kakashi sądzi, że podołacie, to dam wam misję rangi C. – postanowił. Oczy dzieci zwróciły się w stronę sensei’a. Hatake westchnął i rzekł:

- Uważam, że są na to gotowi. W razie czego będę ich bronił.

- A więc zgoda. – zdecydował Trzeci i zaczął przeglądać papiery – Macie tu odpowiednią misję. Musicie zanieść ten zwój do Ukrytej Wioski w Chmurach. Jest to kontrakt handlowy, dlatego nie powinno być niebezpiecznie.

- Heee? Jak nie ma walki, to nie ma zabawy. – podsumował zawiedziony Naruto.

- Cicho siedź, BAKA! – krzyknęła Sakura i wgniotła blondyna w podłogę. Sasuke zaś stał niewzruszony.

- OK, dzieciaki! Jutro punkt 8.00 spotykamy się przed bramą wioski. – ogłosił Kakashi.