Rozdział 6

Rozdział 6

Nad Kumogakure nastał nowy dzień, a w pewnym budynku wybudzała się właśnie pewna drużyna, w której skład wchodzili dwaj chłopcy oraz dziewczyna. Jeden z nich, Naruto, powitał świt z uśmiechem na twarzy. Był bardzo radosny, ponieważ mieli dzisiaj odbyć swój pierwszy wspólny trening z ich mistrzem. O godzinie 9.00 cała trójka spotkała się z Hatake Kakashi’m na śniadaniu, a po skończonym posiłku mężczyzna oznajmił:

- Słuchać ferajna, dzisiejszy dzień zaplanowałem tak: wieczorem mamy spotkać się z Raikage w sprawie odbioru zwoju dla Hokage. Mamy więc kilka godzin, aby poprawić wasze umiejętności. Kontynuować będziemy również w drodze powrotnej, dlatego wrócimy do domu trochę później. Czy jest ktoś przeciw? – spytał uczniów. Sakura zaczęła tłumaczyć, że wolałaby szybciej wrócić do rodziny, Sasuke tylko burknął i milczał, zaś Naruto stwierdził, że się zgadza. Dla niego było obojętne, kiedy wrócą, ponieważ nie chciał znów widzieć, jak ludzie go tam traktują. Z racji tylko jednego głosu przeciw, sensei oświadczył, że zostają z takim planem. Tak więc wszyscy wstali od stołu, po czym wyruszyli na najbliższe pole treningowe, które załatwił im mistrz. Gdy byli na miejscu, Kakashi kazał dzieciom usiąść i słuchać.

- Dobrze, skoro znam juz wasze umiejętności, chciałbym was nauczyć pewnej przydatnej rzeczy. Otóż nauczycie się lepiej kontrolować czakrę, aby umieć wejść bez trudu na drzewo. – oznajmił mężczyzna, jednak trójka genin’ów myślała, że się przesłyszeli.

- Ale jak to? Przecież każdy z nas umie wchodzić na drzewa nawet bez użycia czakry. – Sakura wyjaśniła swoje przemyślenia, a Hatake się uśmiechnął i odpowiedział:

- Aaa, gomen, gomen(przepraszam)! Zapomniałem wam powiedzieć o najważniejszym. Otóż nie będziecie używać do tego rąk. – skończył radośnie.

- Przecież to niemożliwe, sensei! – krzyknął Naruto.

- Jesteś pewien? – spytał chłopca tajemniczo Kakashi, po czym podszedł on do najbliższego drzewa i, na oczach zdumionych dzieci, bez użycia rąk wszedł na wysoką gałąź. – A teraz mi wierzysz?

- Suuper! – wykrzyczał Naruto. Kakashi z uśmiechem zeskoczył z drzewa i zaczął im tłumaczyć, na czym to wszystko polega.

- Uwaga, aby to umieć, należy tak kontrolować czakrę, aby skupić ją w swoich stopach. Dzięki temu będziecie mogli przyczepić się do byle jakiego przedmiotu, jednak to wymaga dużej koncentracji. – wyjaśnił sensei – Tak więc koniec teorii! Wy idźcie ćwiczyć, a ja pójdę coś załatwić! – zakończył i żwawym krokiem ruszył w stronę wioski. Naruto nie był z tego faktu zadowolony, ponieważ nie rozumiał całkowicie, jak ma się za to zabrać.

- Taa, jasne. Jestem pewien, że pójdzie teraz na jakąś ławeczkę i zacznie czytać te swoje zboczone książki. – stwierdził blondyn, a reszta się z nim zgodziła, po czym razem rozpoczęli trening.

Okazało się, że to nie było wcale takie proste, jak się wydawało po pokazie mistrza. Po wielu próbach tylko Sakurze udało się wejść dość wysoko, za to chłopcy nie potrafili dojść nawet do pierwszych gałęzi. Dzięki takiej sytuacji obaj zaczęli rywalizować, który pierwszy wejdzie na szczyt. Po kilku godzinach przyszedł w końcu ich mistrz. Pochwalił on umiejętności Haruno, a chłopakom zdradził parę wskazówek. Do wieczora zdołali oni wejść na środkową wysokość drzewa, a Sakura, której udało się wdrapać na sam szczyt, rozpoczęła z Kakashi’m naukę stania na wodzie, co było bardziej skomplikowane. Jednak nie mieli już czasu na dokończenie, ponieważ musieli już iść do biura Raikage.

* * *

Gdy weszli do środka, czekał już na nich mężczyzna ze zwojem w ręce.

- Witam, Raikage. Przychodzimy po odbiór zwoju z  odpowiedzią dla naszego Hokage. – oznajmił Kakashi.

- Odpowiedź mam tutaj,… – wskazał na zwój – …ale mam do was też inną sprawę. Otóż pewna rodzina przyszła dzisiaj rano do mnie, aby uzyskać pozwolenie na wyprowadzkę z wioski. Postanowili oni zamieszkać w Konoha. – Hatake zaczął się domyślać, co Kage będzie od nich chciał. 

– Skoro macie już odejść z wioski, to bardzo byłoby mi na rękę, gdybyście mogli towarzyszyć im jako eskorta. Prosili mnie o to, a wy najlepiej się do tego nadajecie.

Kakashi rozmyślał, czy warto posłuchać Kage i spełnić jego prośbę. Jeśli odmówi, to może tylko pogorszyć relację pomiędzy wioskami, a tego nie chciał. A jeśli się zgodzą, to będą musieli pozostać jeszcze kilka dni w Kumo. Druga opcja wydawała się korzystniejsza, ponieważ będzie mógł przez ten czas więcej nauczyć swoich uczniów.

- Zgadzamy się na pańską propozycję. – odpowiedział Hatake.

- Doskonale! Ci ludzie będą gotowi za 3 dni. Do tego czasu możecie nadal mieszkać w wyznaczonym hotelu. – odrzekł zadowolony Raikage, po czym machnął w ich stronę ręką. Był to koniec wizyty, dlatego też drużyna 7 wróciła do aktualnego mieszkania.

* * *

Trzy dni później:

Przez te 3 dni nie działo się nic ciekawego z drużyną 7. Naruto i Sasuke zdołali w końcu wejść na szczyty swoich drzew, a Sakura potrafiła stać już na powierzchni wody. Była z siebie zadowolona, ponieważ potrafiła właśnie więcej od chłopaków.

Nadszedł w końcu czas, aby pójść na spotkanie z Kage. Uzgodnił on z Kakashi’m, że spotkają się już przy bramie wioski. Spakowali więc swoje rzeczy i ruszyli na miejsce. Gdy dotarli, zobaczyli tam Raikage, a blisko niego znajdowały się trzy osoby. Było to w podeszłym wieku małżeństwo oraz młoda dziewczyna. Naruto zauważył z zaskoczeniem, że przed sobą widział Uchiha Natsumi. Bardzo zdziwił go ten fakt, ale stwierdził po chwili z uśmiechem, że los zaczął mu sprzyjać. Był pewny, że gdy Sasuke dowie się, że należy ona do jego klanu, to na pewno będzie chciał się z nią zaprzyjaźnić. Konoszanie zapoznali się z rodziną Natsumi, odebrali zwój od Raikage, po czym wyruszyli razem w drogę.

* * *

Przez pierwsze kilometry blondyn zapoznawał się z nowopoznaną koleżanką. Dowiedział się, że gdy miała 4 lata, jej rodzice przeprowadzili się do Kumo, ale po dwóch latach mieszkania tam oni zginęli w czasie misji. Od tamtego czasu przygarnęła ją teraźniejsza rodzina i była z nimi szczęśliwa. Naruto postanowił powiedzieć teraz Sasuke prawdę, jednak nie dano mu tego zrobić.

- Padnij!!! – krzyknął nagle Kakashi, po czym przysłonił małżeństwo własnym ciałem. Z krzaków wyleciały kunai’e, które miały przyczepione do siebie wybuchowe kartki. Nastąpiła mała eksplozja, a mężczyzna znikną dzieciom z oczu.

- Kakashi-sensei! – krzyknęła cała grupa genin’ów, przestraszona nagłym atakiem i zniknięciem mistrza

- Spokojnie, nic mi się nie stało. – usłyszeli głos za sobą. Zza drzewa wyłonił się cały i zdrowy Kakashi, prowadząc przerażone małżeństwo. Okazało się, że użył on podmiany, dzięki czemu uniknął ataku, przenosząc również starsze osoby.

Gdy wszyscy spojrzeli na miejsce wybuchu, z dymu wyłoniło się właśnie dwoje dorosłych ludzi. Byli to wysocy mężczyźni, jeden szatyn, a drugi białowłosy. Mieli na sobie długie, czarne płaszcze, obcisłe koszule z krótkim rękawkiem oraz dresy. Różnili się między sobą tylko kolorem ubrań. W końcu odezwał się szatyn:

- Przepraszamy was za wtargnięcie, ale mamy pewną sprawę. Otóż mnie i mojemu bratu bardzo zależy na pewnym dziecku, które z wami aktualnie podróżuje. Jeśli więc nie oddacie nam tego Uchiha po dobroci, to najpierw was zabijemy, a potem sami je sobie weźmiemy. – zaśmiał się wraz z towarzyszem, a po jego słowach odezwała się głośno Sakura:

- Czego chcecie od Sasuke-kun?! – krzyknęła przerażona, a szatyn zdziwił się na jej słowa:

- Powiedziałaś: Sasuke? Przecież to męskie imię. Otrzymaliśmy informację, że tym dzieckiem jest czarnowłosa dziewczyna. – odpowiedział mężczyzna, a po jego słowach wszystkich wmurowało. Jedyną dziewczyną, która miała czarne włosy w tej grupie, była Natsumi. Naruto nie tak wyobrażał sobie wyznanie prawdy. Sasuke wyglądał, jakby nie mógł uwierzył w usłyszane przed chwilą słowa. Ona i on równocześnie spojrzeli na siebie, a dla obojga był to szok, że są z jednego klanu. Nie mieli jednak czasu, aby to przemyśleć, ponieważ odezwał się drugi przeciwnik.

- A to nam się trafiło! Zamiast jednej osoby z klanu Uchiha, to mamy dwie! Jeśli to się nie nazywa szczęście, to już nie wiem, co to może być. Zgadzasz się, bracie?

- Masz całkowitą rację. Lepiej być nie mogło.

- Radzę wam przemyśleć swoje zachowanie. – odezwał się Kakashi, zaskakując tym dwóch mężczyzn. – Nie myślicie chyba, że tak łatwo ją wam oddamy – dokończył ze spokojem siwowłosy. Przeciwnicy przez chwilę obserwowali jounin’a, gdy nagle odezwał się szatyn.

- Ty…, chyba o tobie gdzieś słyszałem. – „Białe włosy, opaska Liścia przykrywająca oko i maska na twarzy. To musi być on.” – Czy ty nie jesteś przypadkiem Hatake Kakashi, zwany „Kopiującym Nina” z Konohy? – zapytał.

- Rany, rany! Moja sława mnie prześciga. – odrzekł z przepraszającym uśmiechem. – Za to ja was kojarzę z książki Bingo(zbiór poszukiwanych lub zbiegłych ninja). – dokończył poważniejąc, a mężczyzna uśmiechnął się cwaniacko.

- Nie spodziewałbym się, że spotkam tutaj taką osobistość! Będzie o wiele ciekawiej, jeśli będę walczył ze słynnym Kopiującym Ninja. Bracie, ty zajmij się smarkaczami! Ja zaś zatańczę sobie razem z Hatake. – rzekł szatyn do białowłosego.

- Ej, a dlaczego niby Ty?! – zapytał wściekle drugi, a brat obrzucił go surowym spojrzeniem.

- Ponieważ jestem starszy i silniejszy, więc nie pyskuj mi teraz, tylko zajmij się małolatami! – odpowiedział złowieszczo bratu, który umilkł i tylko warczał pod nosem. W miedzy czasie Kakashi rozmyślał nad położeniem jego drużyny.

- „Jest źle. Obaj są silni, ale powinienem poradzić sobie z nimi, jeśli odciągnę ich od siebie i zajmę się z każdym osobno. Wystarczy tylko, żeby dzieciaki wytrzymały dostatecznie długo na mój powrót. Ahhh, a miała to być spokojna misja C.” - skończył niezadowolony, po czym odezwał się do uczniów. – Słuchajcie, postaram się szybko skończyć walkę z jednym z nich i pomóc wam z tym drugim. Musicie go tylko zatrzymać i wytrzymać dostatecznie długo. Tylko nie pakujcie się niepotrzebnie w kłopoty, jasne?! – spytał z naciskiem. Cała trójka pokiwała głowami.

- Zaczynajmy!!! – krzyknął szatyn i zaatakował kunai’em Kakashi’ego, jednak ten zablokował cios swoim ostrzem. Przeciwnik od razu wykonał pieczęcie: - Suiton: Mizuranppa! – krzyknął i wypuścił strumień wody z ust w stronę Hatake. Użył do tego większej ilości czakry, dlatego też siła jutsu była większa. Kakashi uniknął jednak ataku i zaczął się oddalać od reszty grupy, a szatyn ruszył za nim w pogoń.

- A więc zostaliśmy sami. – stwierdził od niechcenia drugi brat do młodych. Trójka genin’ów wiedziała, że zabawa dobiegła końca. Ich przeciwnikiem był wyszkolony jounin, więc szanse na zwycięstwo były bardzo małe, jednak nie zamierzali się oni poddać.

W końcu Naruto ruszył razem z Sasuke na białowłosego. Obaj zaatakowali równocześnie, ale ich ciosy zostały sparowane. Ponowili atak, ale przeciwnik go uniknął. Wymieniali tak przez chwilę ciosy, ale żaden z nich nie zdołał dotrzeć do celu. Za to oni oberwali już kilka razy od mężczyzny, który jednak najwidoczniej nie traktował ich poważnie. Postanowili więc zmienić taktykę, nie zauważając nawet, jak bardzo stali się zgrani.

- Kage Bunshin no Jutsu! – krzyknął Naruto, tworząc wokół siebie dziesięć klonów, które rzuciły się wspólnie na przeciwnika.

- „Kage Bunshin w tym wieku? Ciekawy dzieciak.” – stwierdził w myślach mężczyzna. – To na mnie nie zadziała! – odezwał się na głos, po czym zamachnął się i pokonał jednym ciosem połowę klonów, które zniknęły w obłoku dymu.

- TERAZ, SASUKE!!! – ryknął blondyn, a Uchiha skinął głowę i wykonał pieczęcie.

 - Katon: Housenka no Jutsu! – krzyknął chłopak, wypuszczając z ust kilkanaście małych kul ognia.

- „Nieźle, zrobili zasłonę dymną z klonów, abym nic nie mógł zobaczyć.” – skomentował mężczyzna, po czym skoczył w bok z zamiarem uniknięcia techniki czarnowłosego.

- Fuuton: Daitoppa! – mężczyzna ze zdziwieniem zauważył, jak przed nim pojawia się nagle blondyn. Chłopak wykonał ruch ręką i posłał silny podmuch wiatru w stronę przeciwnika. Nie był to na tyle potężny cios, aby go zranić, ale pokierował go z powrotem w ogniste kule Sasuke. Nastąpiła eksplozja, a po opadnięciu kurzu, genin’i ujrzeli w jej centrum płonącą kłodę.

- Suiton: Suikoudan no Jutsu! – usłyszeli obaj z pobliskiego drzewa, na którym znajdował się mężczyzna. Blisko nich znajdowało się małe jeziorko, z którego wyłonił się duży wir, który pomknął w stronę chłopaków, którzy z powodu zaskoczenia nie byli w stanie uniknąć ataku. Technika przeciwnika zmiotła ich w niedaleki las, niszcząc po drodze kilka drzew. Nukenin(zbiegły ninja) stwierdził, że już tak łatwo nie wstaną, dlatego też postanowił zająć się dziewczyną.

- Sasuke-kun! – krzyczała zrozpaczona Sakura, rozglądając się z miejsca na pobojowisko. Nie miała pojęcia, czy jej ukochany przeżył ten atak, przez co tylko bardziej się niepokoiła. Gdy jednak spostrzegła, że przestępca się do niej zbliża, przeraziła się nie na żarty. Mimo to przyjęła postawę obronną i czekała na swojego przeciwnika.

- A więc zostałaś już tylko ty. Na moje oko nie jesteś silna. – stwierdził mężczyzna, a jego słowa uraziły Haruno.

- W obronie Sasuke-kun mogę nawet umrzeć! – odrzekła stanowczo, wywołując uśmiech u mężczyzny, który odpowiedział.

- Odważna postawa, jednak niewiele mnie ona obchodzi, ponieważ nie ty jesteś moim celem. – rzekł w jej stronę, po czym zadał jej szybki cios w brzuch. Różowowłosa zdołała jedynie stęknąć boleśnie, po czym upadła zemdlona na ziemię. Białowłosy zaś ruszył od razu na Natsumi, a ta z przerażenia zaczęła się oddalać od niego. Nie uczyła się dotychczas żadnych technik ani ogólnych nauk shinobi, dlatego więc czuła się całkowicie bezsilna wobec przestępcy. Mężczyzna jednak dogonił ją szybko i złapał za drobną rękę.

- PUSZCZAJ MNIE! – krzyknęła przerażona, irytując już lekko wkurzonego białowłosego.

- Cicho bądź! Zabieram cię ze sobą! – odrzekł wściekły, po czym pociągnął ją do siebie. Dziewczyna jednak nie zamierzała iść po dobroci, dlatego też próbowała się wyrwać z rąk porywacza. Nukenin w końcu nie wytrzymał i uderzył ją w głowę z dużą siłą, tak że wylądowała na pobliskim drzewie, po którym zsunęła się oszołomiona.

- NIEEEEEEEEE!!! – mężczyzna usłyszał nagle głośny krzyk za sobą. Gdy jednak próbował się odwrócić, poczuł silne uderzenie na swoich plecach, które wyrzuciło go na najbliższe drzewa. Gdy wstał wreszcie na nogi, zszokowany wypluł krew ze swoich ust, po czym spojrzał w końcu za siebie, a na jego twarzy pojawił się strach.

Przed pobojowiskiem ujrzał dwóch chłopców, którzy patrzyli na niego z czystym mordem w oczach. Jednak nie to go przeraziło u genin’ów. Każdy z nich miał inny kształt oczu, zupełnie nie pasujący do żadnego dziecka. Blondyn posiadał czerwone źrenice ze szparkami niczym zwierzę, a szatyn również czerwone z dwoma czarnymi łezkami.

W głowie mężczyzny od razu pojawiło się wyjaśnienie. – „To jest SHARINGAN! Jednak ta mała nie kłamała, on rzeczywiście jest z klanu Uchiha. Ale tego wzoru u drugiego nie znam. Kim on jest i co to są za oczy?” – zapytał siebie w myślach. Poczuł lekki niepokój, ponieważ czuł nagły wzrost czakry genin’ów. Nagle obaj chłopcy zaatakowali, a co mężczyzna zauważył od razu z zaskoczeniem, ich szybkość, zwinność, a po chwili również siła ciosu była znacznie większa niż poprzednio, dzięki czemu już po krótkiej potyczce udało im się go trafić. Naruto wytworzył kolejną zgraję klonów, które ze zdwojoną mocą zaatakowały przeciwnika. Nukenin był już trochę wyczerpany tą walką, dlatego też postanowił to wreszcie zakończyć, wykonując jedną z najsilniejszych na jego poziom technik.

- Suiton:  Suiryuudan no Jutsu! – z pobliskiego jeziora wystrzelił długi, wodny smok, którego skierował na klony Naruto, niszcząc je za jednym zamachem.. Mężczyzna powtórzył technikę, po czym cisnął ją w stronę chłopaków, którzy na ten widok postanowili zjednoczyć siły.

- Katon: Gōkakyū no Jutsu!

- Fuuton: Kamikaze! 

Krzyknęli razem, po czym skierowali obie techniki w stronę nadciągającego smoka. Sasuke wytworzył wielką kulę ognia, a Naruto małe tornado. Gdy ich techniki się złączyły, powstał ogromny ognisty strumień, który zderzył się z wodą techniką. Nastąpił wybuch, po którym całą okolicę zasłoniła para wodna. Nukenin zastanawiał się, czy udało mu się ich w końcu wykończyć, gdy nagle po dwóch jego stronach z dymu wyłonili się genin’i. Sasuke zaatakował przeciwnika kunai’em, jednak mężczyzna go odbił, po czym uderzył szatyna szybkim ciosem w brzuch, a Naruto tymczasem składał w międzyczasie pieczęcie:

- Raiton: Gufutenka! – krzyknął i ze złączonych dłoni wystrzelił błyskawicę w stronę zaskoczonego przeciwnika. Technika jednak minęła mężczyznę o włos, a całkowicie wyczerpany Naruto upadł zemdlony na ziemię. Nukenin westchnął uspokojony, po czym cisnął młodzież w stronę ich przyjaciółek.

- Nie najgorzej, dzieciaki. Nieźle mnie zmęczyliście, ale to jednak wciąż było za mało, aby mnie pokonać. Szkoda marnować takiego talentu u takich dzieci, ale nie zamierzam ryzykować i pozostawić was tutaj żywych, żebyście kiedyś przypadkiem nie sprawiali podobnych problemów. – stwierdził mężczyzna, składając pieczęcie, gdy nagle poczuł silne uderzenie na swoich plecach, dosłownie zdmuchując go w las. Siła była tak wysoka, że nukenin zatrzymał się dopiero przy trzecim, przełamanym w pół drzewem. Gdy w końcu udało mu się wyjść spod tych połamanych pni, spojrzał on wkurzony na sprawcę, jednak błyskawicznie zdrętwiał na ten widok, całkowicie przerażony. Przed nim stał sam wielki Raikage, w towarzystwie dwójki ANBU, uzbrojonych w katany, którzy rozglądali się czujnie dookoła. Obraz straszliwego odebrał nukenin’owi mowę.

-Ra-rai-ka-ge! – wyjąkał przerażony, a olbrzym spojrzał na niego groźnie.

- Ja cię kojarzę, chłystku! – krzyknął potężnie, jeszcze bardziej przerażając białowłosego. – To TY i TWÓJ BRAT jesteście odpowiedzialni za nielegalny handel w MOJEJ WIOSCE! Przez was i wasze środki wielu moich shinobi leży teraz w szpitalu, przez co jesteśmy mocno osłabieni! I to wyłącznie WASZA SPRAWKA! – był naprawdę wściekły, a z jego oczu niemal dosłownie sypały się iskry. Nukenin nie zastanawiał się długo, postanawiając szybko stamtąd uciec. Starcie z Raikage to ostatnie, czego by chciał, gdyż zakończyła by się jego natychmiastową śmiercią.

- Jeżeli myślisz, że zdołasz przede mną uciec, to się grubo MYLISZ! – ryknął kage, a w tej samej chwili jego ciało okryła niebieska, elektryczna powłoka. Była to jego charakterystyczna technika, zwiększająca znacznie siłę oraz szybkość, czyniąc go szybkim niczym błyskawica. Nastąpił błysk, a przerażony nukenin już leżał na ziemi martwy, przygnieciony potężną dłonią stojącego nad nim Raikage.

Mężczyzna wyprostował się i anulował technikę, po czym spojrzał w stronę grupy genin’ów z Konoha. Chłopcy byli nadal przytomni i z niedowierzaniem obserwowali całą akcję z udziałem Raikage.

- „A więc to jest moc na poziomie KAGE!” – pomyśleli obaj, nie mogąc wyjść z podziwu i szoku. Nagle z lasu wybiegł pośpiesznie Kakashi, dysząc lekko ze zmęczenia. Jego przeciwnik był potężniejszy niż myślał, ale ostatecznie udało mu się go zabić za pomocą jego unikatowej techniki. Szaro-włosy stanął gwałtownie w miejscu, po czym zszokowany zaczął rozglądać się po pobojowisku. Nie spodziewał się ujrzeć tutaj takich zniszczeń, a już w szczególności zaskoczył go widok Raikage, stojącego na samym środku tego miejsca.

- Raikage-sama? Co pan tutaj robi? – spytał zaskoczony Hatake.

- Macie szczęście, że po waszym odejściu musiałem załatwić kilka spraw przy bramie wioski. Gdy usłyszeliśmy wybuchy z kierunku, w którym poszliście, od razu wezwałem wsparcie i ruszyłem za wami. Skorzystałem na tym, gdyż dorwałem tego, który mocno zaszkodził mieszkańcom mojej wioski. – wyjaśnił swoje pojawienie Raikage, a po chwili milczenia krzyczał w stronę Hatake. - Kakashi! Wiesz, gdzie znajduje się jego brat?! Ta dwójka zawsze działała razem!

- Tak, leży tutaj niedaleko. Z małą trudnością udało mi się go pokonać. – odpowiedział z lekkim uśmiechem Hatake.

- Dobra robota, Kakashi! Takie szumowiny nie mają prawa szwendać się po świecie. – pogratulował zadowolony Kage. W następnej chwili obaj spojrzeli na leżących niedaleko genin’ów. – Zastanawia mnie siła tamtej dwójki, Kakashi. Zdołali nieźle zranić tamtego głupca, a mimo wszystko należał on do kategorii A.

- Tak, też jestem tym zaskoczony. – zgodził się Kakashi. Nie mógł dociec, jak zdołali tak długo wytrwać w walce, gdy nagle w oczach Sasuke ujrzał blask Sharingan’a. – „Udało mu się aktywować Sharingan?! To mogłoby dać im pewną przewagę, ale mimo to wciąż nie byliby w stanie tak konkurować z tym mężczyzną.” – skomentował w myślach, po czym on spojrzał na Naruto. Tutaj Kakashi doznał szoku i przerażenia, ponieważ ujrzał u niego oczy, które widział tylko raz w życiu, a zapamięta je pewnie do końca swojego życia. – „KYUBI?! Czyżby zdołał przejąć kontrolę nad chłopakiem?!”- przeraził się szaro-włosy, jednak gdy spojrzał ponownie na blondyna, znów ujrzał jego naturalne, błękitne oczy. Kakashi zastanawiał się, czy mu się to przypadkiem nie przywidziało, ale po chwili stwierdził, że później się nad tym pomyśli. Najpierw musiał zająć się stanem swoich uczniów, dlatego też zwrócił się do przywódcy wioski Kumo.

- Wygląda na to, że znów będziemy musieli się u was zatrzymać. – stwierdził z przepraszającym uśmiechem Hatake, na co Raikage również się uśmiechnął, po czym kazał swoim ANBU wziąć dzieci do szpitala. Zaś starsze małżeństwo przeżyło tylko lekki szok, spowodowany niedoszłą próbą porwania ich adoptowanej córki. Oprócz tego nic poważnego im się nie stało.

* * *

Naruto wraz z przyjaciółmi przebywał w szpitalu równy tydzień. Przez cały ten czas chłopcy zdążyli się podzielić swoimi przeżyciami z ostatniej walki, a później kłócili się, kto okazał się wtedy z nich silniejszy. Dziewczyny jednak nie pamiętały późniejszych akcji, dlatego też nie wtrącały się do ich dyskusji.

W końcu nadszedł czas ich zwolnienia ze szpitala. Kakashi nalegał, aby szybko wyruszyć z powrotem do Wioski Liścia, ponieważ ta misja zbyt długo im już trwała. Pożegnali się więc z Raikage u bramy Kumo, po czym cała grupa ruszyła ochoczo w stronę starego i, dla niektórych, nowego domu.                                                                         

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 Mam nadzieję, że się podobało i miło spędziliście te kilka minut lektury. Ponownie bardzo bym prosił o komentarze. To nie boli, a może dowiem się od was czegoś, co pozwoli mi ulepszyć treść i fabułę. Ale nie zmuszam. Cześć i dobranoc!