Rozdział 13

Przepraszam za taką porę, ale późno do domu wróciłem i jakoś wypadło mi z głowy wrzucenie kontynuacji. Tych, którzy czekają na rozdział - bardzo przepraszam i jednocześnie zapraszam!!!

Rozdział 13

- Sabaku Gaara vs. Rock Lee!

Chłopak w zielonym skafandrze aż się palił, żeby pokazać mistrzowi i innym, jak bardzo stał się silny. Rudowłosy genin przyjął to obojętnie i zachował kamienną twarz.

- Nie przesadź tylko Gaara, proszę. Bo jeszcze cię wykluczą i … - szeptała jego siostra, ale jedno spojrzenia wystarczyło, aby zamilkła. Wiedziała, że to było ostrzeżenie, a jeśli się do tego nie podporządkuje, to skończy źle. Najmłodszy ruszył w stronę areny, a na drugim końcu pomieszczenia trwała zażarta rozmowa.

- Pokaż im, co potrafisz, Lee! Wyzwól swoją siłę młodości! – motywował swojego ulubieńca Guy.

- Nie zawiodę cię, Guy-sensei! Poczują żar mojej młodości, a to wszystko dzięki tobie! – krzyczał przeszczęśliwy uczeń. W oczach jego mistrza pojawiły się łzy.

- Dziękuję ci, Lee! – rozpłakał się mężczyzna.

- Guy-sensei! –odpowiedział mu równie płaczący chłopak. Obaj rzucili się na siebie i zamknęli w niedźwiedzim uścisku. Stojąca obok dwójka czuła się lekko zażenowana.

- Sensei, trochę powagi, proszę. – odezwała się Tenten. – Nie jesteśmy tu sami. A ty Lee, szybko idź na arenę. Wszyscy na ciebie czekają. – wskazała ręką na sędziego i Gaarę, którzy stali i obserwowali wyczyny mistrza i ucznia. Rock szybko otarł łzy i uniósł kciuk w stronę kolegi z drużyny, Neji’ego.

- Czekaj na mnie, Neji-kun! Zamierzam później z tobą walczyć, więc mnie nie zawiedź potem! – krzyknął radośnie i zeskoczył na arenę. Brunet tylko westchnął i zaczął obserwować swojego kolegę.

- Możemy zaczynać? – zapytał sędzia, a nie słysząc sprzeciwu, odrzekł: - A więc, START!

Po sygnale wystartował Lee i zaatakował swojego przeciwnika. W bardzo szybkim tempie znalazł się blisko genina i zadał serię szybkich ciosów, które zostały niestety zablokowane. Konoszanin stwierdził ze zdziwieniem, że nie zrobił tego sam rudowłosy, ale piasek, który wydobywał się z jego ogromnej butli na plecach. Chłopak nadal stał niewzruszony i tylko obserwował uważnie szatyna. Lee postanowił zmienić taktykę i ze zwiększoną szybkością zaczął ze wszystkich stron wyprowadzać ataki, szukając jego słabych punktów. Jednak ten plan również nie wypalił, ponieważ każdy jego cios został sparowany. Zaskoczony chłopak opuścił gardę i przypłacił to mocnym uderzeniem w pierś przez piasek Gaara'y. Siła była na tyle silna, że Lee wylądował spory kawałek dalej i musiał złapać oddech.  

- Nudzisz mnie. – odezwał się Gaara i zaczął zbliżać się do Rocka. – A skoro nie jesteś dla mnie ciekawy, to po nic nasza walka. Szybko to zakończę. – skończył i wykonał gest dłonią, a duża ilość piasku pomknęła w stronę Lee. Ten, odzyskawszy oddech, zaczął wykonywać różnego rodzaju uniki, a widownia była zachwycona jego kondycją fizyczną. Jednak nieustanne unikanie nie przyniosło skutków, ponieważ Gaara potrafił perfekcyjnie poruszać piaskiem, bez składania pieczęci. W pewnym momencie Lee odskoczył od przeciwnika na dalszą odległość i zaczął rozmyślać.

- „Jest znacznie silniejszy niż przypuszczałem. Moja siła młodości jest teraz za słaba, aby chociaż się do niego zbliżyć. Muszę koniecznie podnieść poprzeczkę.” – stwierdził chłopak i zaczął zdejmować ciężarki, które miał przypięte do nóg i rąk. Wszyscy patrzyli na to z niedowierzaniem, ponieważ nie widzieli możliwości, aby jakieś ciężarki przechyliły szalę zwycięstwa na korzyść konoszanina. Wszystko się wyjaśniło, kiedy chłopak rzucił przedmioty na podłogę. Nastąpiło ŁUP, a w miejscu rzutu wbiła się chmura kurzu. Na twarzach wszystkich, nawet Gaary, pojawiło się zdziwienie, a każdy zaczął się zastanawiać, jakim cudem Lee mógł chociażby stać z takim ciężarem na ciele. Tą tajemnicę znała jedynie jego drużyna. Sam chłopak rozciągał przez chwilę mięśnie, a gdy skończył, krzyknął z uśmiechem do Gaary.

- Do dzieła!!! – i z olbrzymią szybkością pobiegł do swojego przeciwnika. Zaskoczony chłopak znów zaczął osłaniać się piaskiem, ale jego sytuacja lekko się zmieniła. Lee poruszał się z zwielokrotnioną prędkością, a jego siła ciosu również się zwiększyła, gdyż piasek Gaary nie mógł całkowicie parować ataków bruneta. Atakował on ze wszystkich stron, a tarcza piaskowa zaczynała nie nadążać za jego atakami. Jednak to nadal było za mało, aby chociażby dotknąć rudzielca, który był coraz bardziej wściekły. Dotąd nikt nie sprawiał mu takiego problemu, jak teraz Rock, dlatego nie obchodziło już go, czy go znokautuje, czy zabije. Rodzeństwo Sabaku patrzyło na to z przerażeniem, ponieważ znali swojego brata i wiedzieli, że potrafi zabić nawet przez swoje własne widzimisię. Bardzo im zależało na uczestnictwie w tym egzaminie, a przez charakter Gaary mogło to się szybko zakończyć.

Na arenie role zdążyły się już odwrócić: teraz to rudzielec atakował, a brunet unikał. Na twarzy Sabaku widać było zimną furię, którą wyładowywał na Rocka. Jego ataki stały się groźniejsze i szybsze, dlatego Lee miał spore trudności w unikaniu ich. Już kilkakrotnie został trafiony, a te miejsca bolały go niemiłosiernie, a sam chłopak odczuwał już mocne zmęczenie. Zaczął rozmyślać nad rozwiązaniem, ale przez to zmniejszył swoją czujność i otrzymał silny cios w pierś, dzięki któremu odleciał w głąb sali. Gdy kurz opadł, szatyn klęczał schylony i wypluwał krople krwi z ust.

- „Szlag, to było mocne! Jeszcze trochę, a dłużej tego nie pociągnę. Chyba jednak nie mam wyboru” 

– stwierdził i wstał na równe nogi. Gaara obserwował go uważnie, ponieważ sądził, że ostatni cios go rozłoży na dobre. Wtem Lee odezwał się w stronę rudzielca.

- Jesteś potężnym przeciwnikiem, Gaara. Zawsze chciałem zmierzyć się z kimś takim jak ty.

- Nie obchodzi mnie to. – odpowiedział mu Sabaku. – Radzę ci się poddać, ponieważ zaczynasz mnie coraz bardziej irytować.

- W takiej chwili nie zamierzam się poddawać. W tej walce udowodnię, że ciężką pracą można zostać silnym shinobi, nawet nie używając ninjutsu! – krzyknął w jego stronę z uniesionym kciukiem. W oczach jego mistrza znów pojawiły się łzy, które musiał szybko wytrzeć przez wzgląd na pozostałą dwójkę. – Nie sądziłem, że podczas Egzaminu na Chunina ktoś zmusi mnie do użycia TEGO. – skończył i przykucnął, składając ręce przed twarzą i zamykając oczy. Tą pozycję znali jedynie jounin’i, w tym akurat przybyły Kakashi, któremu nie za bardzo się spodobał widok jej na młodym chłopaku. Po chwili Lee krzyknął:

- Hachimon! Kaimon, Kyūmon, Seimon, KAI! (Osiem Bram! OTWARCIE: Brama Otwarcia, Brama Odpoczynku, Brama Życia!) – po wykrzyczeniu tych słów, wokół chłopaka utworzył się silny wir. Jego skóra zmieniła kolor na czerwony, a całe ciało obleczone było zieloną aurą. Wszyscy poczuli nagły wzrost czakry, który nie pasował do młodego genina. Dzieciaki patrzyli na to z podziwem, za to jounin’ów zamurowało. To jutsu należało do technik zakazanych, a znany był tylko jeden człowiek zdolny do jej opanowania. Tym kimś był właśnie Might Guy, mistrz Rocka.

W ciele każdego człowieka znajdowało się tzw. 8 Bram. Są to specyficzne punkty w przepływie czakry, których zadaniem jest ograniczenie funkcjonowania organizmu, aby nie groziła mu przedwczesna śmierć. Wyszkolony ninja mógł w miarę możliwości otwierać bramy, dzięki którym wyzwalał potężne ilości czakry, zwiększał wydajność organizmu i przekraczał granicę swoich aktualnych możliwości. Jednak ma to również swoją cenę. Im wyższa brama, tym ciało ulegało większemu wysiłkowi, uszkadzając narządy lub całe układy.

Dla jounin’ów opanowanie chociażby Bramy Pierwszej należało do rzeczy prawie niemożliwych, dlatego byli w szoku, że kilkunastoletni Lee potrafi otworzyć AŻ TRZY! Hatake nie był zadowolony z tego, że jego przyjaciel ośmielił się nauczyć tak niebezpiecznej techniki swojego ucznia.

- Guy, czyś ty oszalał?! Dlaczego pokazałeś Lee to jutsu? Przecież wiesz, jak ono jest niebezpieczne. – powiedział z wyrzutem Kakashi do Guy’a. Ten tylko wzruszył ramionami i odpowiedział:

- Wiem, jak to jest groźne dla niego, ale uwierz mi, nie miałem wyboru. Lee jest moim podopiecznym, i jak każdy mistrz chcę, aby się rozwijał i szedł naprzód. Obrał sobie bardzo trudny życiowy cel, który jest jego głównym napędem w jego treningach. Chyba zauważyłeś, że jest do mnie bardzo podobny? – spytał się z uśmiechem Kakashi’ego. Ten schylił głowę z zażenowania i odrzekł:

- Oczywiście, że tak. I tego właśnie się boję.

- Głowa do góry, Kakashi! Co się stało, to się nieostanie. Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć, czego ty nauczyłeś swoich uczniów. Może się założymy? Ten, kto bardziej zaskoczy umiejętnościami swoich uczniów, wygrywa! Sasuke, Tenten i Sakura już pokazali, co potrafią, ale jestem ciekawy twoim ostatnim uczniem. A jeśli ja przegram, zrobię 5000 okrążeń wokół wioski, na jednej nodze, z 100 kg kamieniem na plecach! – zakończył pewnie i wyciągnął rękę w stronę białowłosego.

- Nie mam teraz na to ochoty, Guy. – odpowiedział bez emocji Kakashi. Szatyn, ze łzami bezradności w oczach, próbował nakłonić jeszcze rywala, ale zaniechał tego, ponieważ znów zawrzała aktualna walka, a Kakashi był zmuszony wyjaśnić swoim uczniom, na czym polega technika Lee.

Wspomniany chłopak właśnie szarżował w stronę Gaary, który ukrył zdziwiony wyraz twarzy i z obojętnością przystąpił do zablokowania ciosu przez piaskową tarczę. Jakiż przeżył on szok, gdy pięść bruneta przeszła przez piasek jak przez masło i uderzyła z ogromną siłą w twarz rudzielca. Nastąpiła seria ciosów, w której Gaara obrywał kilkakrotnie w głowę, brzuch i pierś, a końcowe uderzenie posłało go na pobliską ścianę. Po chwili Lee oparł się rękoma o kolana, aby złapać oddech. Jego ciało nie było przystosowane do otwarcia trzeciej bramy, dlatego szybko się męczył i czuł ból we wszystkich mięśniach. Miał szczerą nadzieję, że Gaara już się nie podniesie, ale przeżył lekki zawód, ponieważ zauważył wstającego chłopaka.

Gdy rudzielec podniósł głowę, na jego twarzy widać było zimna furię. Po raz pierwszy ktoś zdołał go trafić. Po raz pierwszy poczuł ból na swoim ciele. Po raz pierwszy zapragnął się zemścić. Nie minęła nawet chwila, a już w stronę bruneta mknęła chmura piasku, która w szybkim tempie zaatakowała konoszanina. Lee zaczął unikać i blokować ciosy przeciwnika. Mimo, że każdy atak piasku sprawiał mu wielki ból, to myśl, że może pokonać taką osobę, dostatecznie go motywowała. Jednocześnie wiedział, ze nie może być w takim stanie przez wieczność, dlatego postanowił wykonać ostatnią technikę taijutsu, którą wymyślił. Nazywała się Pierwotnym Lotosem.

Lee wykorzystał moment, kiedy nic go nie atakowało, aby rozpocząć atak na Gaarę. Chłopak zaczął biec z ogromną prędkością w stronę przeciwnika, a Sabaku przygotowywał się do obrony. Nagle brunet skoczył do przodu i uniósł dłoń w zamiarze uderzania frontalnego. Rudzielec szybko zasłonił się piaskiem i czekał na uderzenie, które jednak nie nadchodziło. Wtem poczuł, jak za nim pojawiło się silne źródło czakry. Popełnił bardzo istotny błąd, ponieważ stracił swojego przeciwnika z oczu, co bardzo dobrze wykorzystał Lee. Korzystając z okazji Rock uderzył szybko Gaarę od tyłu w głowę, przez co chłopak stracił czujność. Kolejnym uderzeniem szatyn posłał Sabaku w górę, a sam skoczył i znalazł się za plecami przeciwnika. Lee szybko odwiązał bandaże, które miał na swoich rękach i kilkoma szybkimi ruchami związał nimi rudzielca. Po skończeniu tej czynności, chłopak złapał powstały kokon, z Gaarą w środku, i zaczął pikować w stronę gruntu. Tuż przy ziemi Lee zdążył odskoczyć, a Sabaku z ogromną siłą uderzył w kamienną podłogę. Parę metrów od miejsca zderzenia wylądował Lee, już w normalnej formie i z lekkimi obrażeniami na ciele. Mimo bólu jaki czuł, chłopak był szczęśliwy, ponieważ miał pewność, że wygrał. Na trybunach również słychać było okrzyki radości jego kolegów z drużyny, oraz znajomych, których poznał na Egzaminie. Udało mu się wstać, mimo niewielkich trudności, i uniósł kciuk w stronę widowni, pokazując w ten sposób, że wygrał. Po chwili spojrzał w miejsce, gdzie powinien leżeć jego przeciwnik. Spodziewał się ujrzeć mocno poturbowanego i nieprzytomnego rudzielca, ale to co zobaczył, sprawiło, że wmurowało go w ziemię.

Gaara był przytomny i w tej samej chwili patrzył w stronę Rocka, a na jego twarzy nie było widać wściekłości, czy choćby gniewu. Sprawiała wrażenie zimnego spokoju lub obojętności, tak jakby ta osoba wiedziała, co musi w danej chwili zrobić, aby osiągnąć swój cel. Mimo tego, iż chłopak sprawiał wrażenie wycieńczonego, Gaara uniósł lekko dłoń w stronę Lee i wysłał w jego stronę piasek. Przerażony Rock nie miał pomysłów na jakąkolwiek obronę, dlatego zaczął oddalać się jak najdalej od rudzielca, jednak chmura piasku była szybsza i wnet go dogoniła.

- Teraz pożałujesz, że ze mną zadarłeś, dziwaku. – odezwał się z mrożącym krew w żyłach głosem i dokończył mocnym tonem. - Sabaku Kyū! (Pustynny Pogrzeb!) – po wypowiedzeniu tych słów zacisnął wyciągniętą pięść.

Piasek zdążył dosięgnąć lewej ręki i lewej stopy chłopaka, a w tych miejscach buchnęła krew. Lee zaczął straszliwie krzyczeć , a jego krzyk sprawił, że wszyscy byli przerażeni bólem, jaki musiał czuć. Po chwili szatyn upadł na podłogę, a piasek Gaary przystąpił do otoczenia całego ciała Lee.

- ZDYCHAJ! Sabaku Sōsō! – krzyknął rudzielec i już miał zacisnąć pięść, gdy nagle coś wskoczyło między nim, a Rock’iem, odpychając przy okazji cały piasek. Tym kimś był Might Guy, który patrzył się z powagą na Gaarę.

- Nie pozwolę ci go skrzywdzić. – powiedział poważnie do Gaary, który obserwował jounin’a ze zdziwieniem – Ten chłopak jest moim najbliższym uczniem, a nawet traktuje go jak własnego syna. A jak każdy ojciec chcę, aby spełniał swoje marzenia i pragnienia. Dlatego nie zamierzam patrzeć, jak przedwcześnie chcesz to wszystko zniszczyć. Już dość uczyniłeś, więc zostaw go i nie krzywdź. – zakończył swoją wypowiedź Guy.

Gaara patrzył z szokiem na jounin’a. Pierwszy raz słyszał takie słowa, dlatego były mu całkowicie obce. Inaczej został wychowany, a reakcje innych ludzi na jego obecność tylko pogłębiła jego niechęć lub wrogość do wszystkich. Chłopak zmrużył gniewnie oczy, ale zaprzestał dalszym ruchom w stronę bruneta. Wycieńczony rudzielec wstał z maty i ruszył powoli na swoje miejsce na trybunach.

- Zwycięża Sabaku Gaara! – krzyknął sędzia, ale nie zabrzmiały żadne oklaski. Za to większość osób patrzyło w stronę mistrza i ucznia, którzy pozostali jeszcze na arenie. Guy zbliżył się szybko do Lee i przykucnął przy jego ciele. Całe ramię i noga były czerwone od krwi, gdzieniegdzie widać było głębokie rany, a przez niektóre widać było uszkodzone i popękane mięśnie i kości. Chłopak popatrzył słabo na swojego sensei’a, a w jego oczach pojawiły się łzy.

- Se-sen-sei… - wyszeptał chłopak, ale Might go uprzedził.

- Jestem z ciebie dumny, Lee. Pokazałeś jemu i innym, że potrafisz walczyć do końca i nigdy się nie poddajesz. Tak jak powiedziałem; jesteś dla mnie jak syn i będę cię wspierać, gdziekolwiek będziesz. – wypowiedział Guy, a w jego oczach również pojawiły się łzy. Po chwili przytulił lekko swojego ucznia, ponieważ chciał sprawić, by poczuł się trochę lepiej. Musieli jednak przestać, ponieważ przybiegła pomoc medyczna, a po kilku minutach brunet został zabrany do szpitala.

Na trybunach trwała zażarta rozmowa.

- Ten Lee to bardzo silny chłopak! Nie miałem pojęcia, że takich mógłbym mieć przeciwników. Normalnie nie mogę się doczekać swojej walki! – krzyczał radośnie Naruto.

- W ogóle cię nie rozumiem Naruto. – odrzekła Sakura – Przecież nie wiesz, jak silni są pozostali uczestnicy. Nie wiadomo, czy będziesz miał z nimi jakiekolwiek szanse, więc dlaczego się tak cieszysz? – spytała i popatrzyła na blondyna. Ten tylko wzruszył ramionami.

- Sakura, takie walki są właśnie najlepsze! Przecież to żadna zabawa, kiedy możesz z łatwością pokonać przeciwnika, w ogóle się nie wysilając. Ja zamierzam pokazać innym, co potrafię, aby udowodnić im, że mogę zostać przyszłym Hokage, a ja nie rzucam słów na wiatr. – zakończył zadowolony chłopak. Sakura tylko pokiwała głową z dezaprobatą.

- Tylko faceci mogą tak samo myśleć, jak ty. My, dziewczyny, nie używamy pięści jako zabawy. – odrzekła dumnie Haruno.

- Ja za to podzielam zdanie Naruto! – krzyknęła z cwanym uśmieszkiem Natsumi. Różowo-włosa popatrzyła na nią ze złością, na co szatynka się zaśmiała. Blondyn posłał dziewczynie zadowolony uśmiech, a ona odwdzięczyła się tym samym. Kiedy obie kunoichi toczyły głośną kłótnię, Naruto oparł się o barierkę i przypomniał sobie ostatnią walkę.

- „Masz mój szacunek, Lee. Z tego, co słyszałem, ty też nie miałeś lekko w życiu. Nie potrafisz używać ninjutsu, mimo to się nie poddałeś i trenowałeś z nadzieją, że zostaniesz świetnym shinobi. Miło patrzeć na kogoś, kto idzie podobną drogą. Masz również moje wsparcie, Rock’u Lee. Jesteś kolejną osobą, z którą chciałbym się zmierzyć.” – zakończył z uśmiechem rozmyślanie i spojrzał na ekran. W następnej chwili pojawiło się długo oczekiwane nazwisko.

- Uzumaki Naruto vs. Uzutage Shin! (aut: sorry, nie mogłem wymyśleć lepszego.)

Po całej Sali rozległ się krzyk radości, którego źródłem był właśnie Naruto.

- NARESZCIE!!! W końcu mogę z kimś powalczyć! Już myślałem, że tu zapuszczę korzenie.

- Powodzenia Naruto! Pokaż, że jesteś ode mnie silniejszy. – powiedziała z uśmiechem Natsumi.

-Wielkie dzięki, Natsumi. – powiedział wesoło blondyn, a na twarzy szatynki pojawił się lekki rumieniec, ale chłopak nie zwrócił na to uwagi.

- Uważaj na siebie. Nie chcę, żeby kolejna osoba z drużyny wylądowała w szpitalu. – odezwała się Sakura, a na wspomnienie poprzednich walk się zasmuciła. Naruto to zauważył, więc poklepał ją pocieszycielsko po ramieniu.

- Nie bój się Sakura, nic mi się nie stanie.

- Nie pozwalaj sobie, baka! – krzyknęła wściekła dziewczyna, ale go nie uderzyła, ponieważ nie chciała mu zaszkodzić przed walką. Kakashi tylko się przyglądał i uśmiechał.

Radosny Naruto pobiegł szybko w stronę schodów do areny, rozmyślając po drodze o swoim przeciwniku.

- „ Nie znam nikogo o takim nazwisku, więc nie pochodzi on z Konohy. Z tego co pamiętam, został jeszcze chłopak z Kumo. Ciekawi mnie, jak on jest silny.” – zakończył rozmyślanie akurat, kiedy wbiegał na arenę. Gdy podniósł wzrok na drugi jej koniec, ujrzał osobę, która wprawiła go w niemałe zaskoczenie. Przed nim stał wysoki chłopak. Miał on brunatne, szpiczaste włosy, ciemne oczy i aktualnie cwany, zadowolony uśmieszek na twarzy. Ubrany był w bluzkę z krótkim rękawkiem, krótkie spodenki i buty ninja, a na plecach znajdowała się katana. Mówiąc wprost, był to ten sam genin, którego spotkał w czasie swojej pierwszej misji rangi C, na której doszło między nimi do niemałego nieporozumienia.

- To ty?! – zdziwił się głośno Naruto, a uśmiech Shin’a tylko się pogłębił.

- Ooo, widzę, że mnie pamiętasz. Nie spodziewałem się, że podczas tego Egzaminu będę miał takie szczęście, aby wyrównać rachunki. Chciałem cię dorwać jeszcze w mojej wiosce, ale jak na złość nie mogłem cię znaleźć.

- A po co mnie szukałeś? Myślałem, że załatwiliśmy wszystkie nasze sprawy. – odrzekł z cwanym uśmieszkiem blondyn. W czasie ich rozmowy Sakura przypatrywała się obu chłopakom, nie wiedząc zupełnie, co się dzieje.

- Sensei, o co tu chodzi? Skąd Naruto zna tego chłopaka? – spytała się Kakashi’ego. Ten tylko zmrużył oczy i odpowiedział:

- Pamiętasz, jak w Kumo Naruto wyszedł i wrócił poobijany? Opowiedział nam, że w restauracji pobił się z jakimiś genin’ami, którzy zaczepiali pewną dziewczynę. Tą niewiastą jesteś oczywiście ty, Natsumi? – zwrócił się do szatynki, a ta pokiwała lekko głową. Kakashi mrugnął pokrzepiająco w jej stronę i wznowił wypowiedź, a okoliczne drużyny (Shikamaru i Shibiki’ego) wraz z jounin’ami przysłuchiwali się jemu. – Pewnie jednym z nich był właśnie Shin, który jak widać wciąż chowa urazę do naszego Naruto. Teraz mamy szansę zobaczenia, co działo się pokrótce w tamtejszej restauracji. – zakończył Hatake i skupił wzrok na arenie. Na wypowiedziane zdanie Natsumi lekko się zaśmiała, ponieważ aby spełniły się słowa jounin’a, na arenę trzeba by było wnieść krzesła i stoły.

Przeciwnik blondyna właśnie odpowiadał na pytanie Naruto.

- Przez ciebie moja reputacja legła w gruzach. Ludzie przestali się mnie bać, nie mówiąc o tym, że ktoś doniósł na mnie w sprawie zniszczonej restauracji. Musiałem przez miesiąc wykonywać same najgorsze misje kategorii D, przez co najadłem się wtedy wstydu. A to wszystko się zdarzyło wyłącznie z twojej winy. – odpowiedział wkurzony Shin, ale Naruto zaprzeczył.

- Nie zwalaj winy na mnie! Trzeba było zachowywać się normalnie i w porządku, a nic by się nie stało. Przyznaj się do błędu, a nie oskarżasz innych o swoje zachowanie. – odrzekł poważnie blondyn, a u bruneta ponownie zawrzała krew z powodu Naruto.

- Nie mam zamiaru tego dłużej słuchać, kretynie. Teraz będę mógł pokazać ci swoją siłę. Podczas tej walki odpłacę ci się i to z odsetkami. – zakończył z groźnym uśmiechem i przyjął pozycję bojową. Na twarzy Naruto również zagościł uśmiech i stanął w trybie gotowości.

- A więc chodź tu i pokaż, co potrafisz, a może odzyskasz zabawkę, którą straciłeś w dzieciństwie, rozpieszczony baranie.

- Gotowi? A więc START!!! – na sygnał obaj chłopcy rzucili się na siebie.