Rozdział 15

Kolejny raz za spóźnienie przepraszam!!! Miłego czytania i dobranoc życzę wam!!!

Rozdział 15

Od zakończenia drugiego etapu Egzaminu na Chunin’a minęły dwa dni. Przez ten czas Naruto szukał rozwiązania problemu odnośnie swojego treningu.

Już pierwszego dnia pobiegł on do Kakashi’ego, aby poprosić go o nauczanie. Przeżył jednak zawód, ponieważ Hatake odmówił mu, wyjaśniając, że będzie ten czas spędzał z Sasuke. Na tą wiadomość blondyn się lekko obraził na mistrza, ale nie mógł nic z tym zrobić. Po wyjściu od Kakashi’ego postanowił spędzić ten dzień z Sakurą. I tu również się nie udało, ponieważ dziewczyna zapowiedziała, że będzie przez cały czas z Uchihą i Naruto nie był jej potrzebny do szczęścia. Blondyn, w ramach zemsty za taką odpowiedź, postanowił jej nie mówić, że Sasuke wybiera się gdzieś na ten miesiąc z sensei’em.

Gdy Uzumaki już miał uznać ten dzień za stracony, na ulicach wioski spotkał Natsumi, która spacerowała ze swoja drużyną.

- Cześć Naruto! – krzyknęła dziewczyna, gdy tylko ujrzała przed sobą chłopaka.

- Witaj Natsumi. – odpowiedział smętnie blondyn. Uchiha od razu wyczuła, że chłopak jest w złym nastroju.

- Co się stało Naruto? Wyglądasz, jakby ci ktoś zabrał ramen. – próbowała go rozśmieszyć szatynka.

- Bardzo śmieszne, boki zrywać. – odrzekł z półuśmiechem Uzumaki. – A tak na poważnie, to nie mam z kim trenować do egzaminu, ani z kim spędzać czas. Cały dzień próbuję, ale każdy ma inne plany. – zakończył Naruto. Nie mógł wiedzieć, że w głowie nastolatki zapaliło się światło.

- Skoro tak, to mam rozwiązanie. – odezwała się wesoło.

- Jakie?! – spytał z nadzieją chłopak, myśląc że dziewczyna zna jakiegoś nauczyciela.

- Mam teraz trochę wolnego, więc możesz spróbować potrenować ze mną. – odpowiedziała szczęśliwa dziewczyna. Szczerze mówiąc, chłopak lekko się zawiódł, ale uznał, że to dobry pomysł. 

W tej jednak chwili odezwał się Shibiki.

- A-ale Natsumi, ja właśnie miałem cię spytać, czy nie chciałabyś pójść gdzieś ze mną, np. do restauracji? – powiedział lekko zarumieniony, ale i przestraszony chłopak. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę i rzekła.

- Wybacz, ale chcę pomóc Naruto. W końcu dostał się ostatniego etapu i z chęcią pomogę mu wygrać. Może poszedłbyś z Hitomi? Wydaje mi się, że nie masz żadnych planów? – zwróciła się do przyjaciółki.

- Nie, nie mam. – odpowiedziała Hyuga, patrząc z cwanym uśmiechem na dziewczynę. Przez ten czas w jednej drużynie dowiedziała się o niej to i owo, dlatego miała już swoje hipotezy na temat tej sytuacji. – Natsumi ma rację. Trzeba pomagać swoim przyjaciołom, dlatego chodźmy gdzieś, a ich zostawmy samych. – dokończyła wesoło i zaczęła ciągnąć Shibiki’ego, który nie był tym zadowolony.

- A-a-ale… - próbował się wysłowić, ale nie był w stanie tego zrobić. W ostatniej chwili zdążył rzucić Uzumaki’emu wściekłe spojrzenie, a zaraz potem zniknęli za rogiem.

- To jak, zgadzasz się? – spytała z nadzieją Natsumi.

- Zgoda, niech będzie. – odpowiedział zadowolony chłopak i razem ruszyli na pole treningowe.

Jednak cały ten pomysł nie był najlepszy. Natsumi nie znała się tak dobrze na technikach i jedyne, czego mogła go uczyć, to były techniki Katon. Nie była to jednak natura Naruto, choć mimo wszystko blondyn spróbował. Przez resztę dnia nie potrafił zrobić NIC. Jednak gdy Natsumi była zajęta czymś innym, Uzumaki wpadł na pomysł, aby spytać Kyūbi’ego o poradę, jednak dziwnym trafem nie mógł się z nim skontaktować. Na jego zawołania odpowiadała mu martwa cisza. Mimo tego, że niczego się nie nauczył do wieczora, to spędził miło czas z koleżanką. Niestety to nie wystarczyło, aby całkowicie polepszyć humor Naruto.

* * *

Następnego dnia Uzumaki krążył po wiosce załamany. Nie miał żadnego nauczyciela, przyjaciółka go olała, a na samą myśl, że w tym właśnie czasie Sasuke gdzieś trenuje z Kakashi’m, czuł się kompletnie dobity.

- „No i gdzie ja niby mam znaleźć jakiegoś trenera?” – rozmyślał przez pewien czas, gdy nagle usłyszał niedaleko męski chichot. Gdy się rozejrzał, odkrył, że przechodził właśnie koło gorących źródeł. Sam nigdy tam nie chodził, ponieważ wiedział, że ludzie będą na niego krzywo patrzeć i mogłoby się coś stać. Po chwili jednak znów usłyszał cichy chichot, a gdy podniósł głowę, zauważył, że na dachu budynku siedział jakiś facet. Z wyglądu wydawał się starszym panem, z długimi krzaczastymi włosami, o kolorze bieli. Ubrany był w zieloną bluzę i spodnie, na to miał założoną dużą, czerwoną kamizelkę, a na stopach posiadał drewniane sandały. Na jego plecach znajdował się duży zwój, a w rękach trzymał lunetę. Przez nią to właśnie patrzył, a po damskich głosach Naruto mógł stwierdzić, że ten facet podgląda kobiety. Obserwował go przez chwilę, gdy nagle napadła go dziwna ochota, aby wyrżnąć mu głowę w ziemię. Nie wiedział, skąd mu się to wzięło, ale nie mógł się oprzeć chęci, żeby ukarać zboczeńca. Staną więc pod budynkiem i z całej siły krzyknął:

- HEJ! CO PAN ROBI NA TYM DACHU?! – i szybko wskoczył w boczną aleję z widokiem na łaźnie. Po sekundzie rozległ się olbrzymi wrzask, a na ziemię zleciał białowłosy mężczyzna, a jego śladem poleciały kapcie, a nawet wiadro. Zaraz potem facet wstał i wbiegł w najbliższą ulicę, akurat w tę, w której był Naruto. Nie zauważył on chłopca, tylko zrównał się z ścianą, aby ukryć się przed tabunem kobiet, które akurat wybiegły w samych ręcznikach z łaźni. Nie widząc nikogo, wróciły do budynku, a mężczyzna odetchnął z ulgą.

- Więc? Odpowiesz pan na pytanie? – spytał z niewinnym uśmiechem blondyn, a przestraszony mężczyzna o mało nie wyskoczył ze skóry.

  - O czym ty gadasz dzieciaku? Na jakie niby pyta… - doznał olśnienia – To przez CIEBIE omal mnie nie złapały te dziewczyny?! – krzyknął głośno w stronę chłopca. Za głośno.

Po chwili z łaźni znów wybiegły kobiety i rzuciły się w stronę uliczki, gdzie znajdowała się wyżej wymieniona część męska. Gdy wbiegły w alejkę, zobaczyły starszego mężczyznę i chłopca. Więcej nie trzeba było wiedzieć.

- To ten zboczeniec, który nas podglądał, a ten chłopiec pewnie mu pomagał. NA NICH!!! – krzyknęła jedna z nich, a wszystkie kobiety ruszyły na prawdziwego i „domniemanego” zboczeńca.

- A-a-ale z-za-zaraz momencik! Ja nie po.. – próbował się bronić Naruto, gdy odezwał się nowo poznany facet.

- Już za późno, smarkaczu. Trzeba było być cicho. – powiedział niezadowolony mężczyzna i wraz z blondynem rzucił się do ucieczki.

***

Po ulicach Konohy spacerowały trzy dziewczyny, które jakimś trafem spotkały się w pewnym miejscu i akurat wszystkie szły do sklepu z ciuchami. Były to Sakura, Ino i Natsumi. Dwie pierwsze od początku zaczęły się sprzeczać, a trzecia się przysłuchiwała.

- To mnie Sasuke-kun kocha, a nie ciebie! – krzyczała Sakura.

- Akurat! Z takim wielkim czołem i niemodnymi ubraniami nikogo nie poderwiesz, a już szczególnie nie mojego Sasuke-kun! – wtórowała jej Ino.

- Zamknij się, Ino-świnio!

- Sama się zamknij, Wielkie Czoło!

- Obie bądźcie cicho. – odezwała się dotąd milcząca Natsumi. Nagła obecność trzeciej osoby w „rozmowie” sprawiła, że dziewczyny zamilkły. – Uważam, że obie marnujecie czas. Mój kuzyn jest teraz zbyt zajęty trenowaniem i nie zajmuje się patrzeniem na dziewczyny. Mam też wrażenie, że źle się do tego zabieracie. – dokończyła pewnie, a tamte jej słuchały z otwartymi oczami. Po minucie takiego gapienia się, szatynka nie wytrzymała. – Dlaczego się tak na mnie patrzycie?! Mam coś na twarzy?

- Przecież wy jesteście spokrewnieni! Mogłabyś nam pomóc! – krzyknęły obie.

- Co?! Nie ma mowy!

- Prosimy!

- Nie i koniec! Na waszym miejscu szukałam bym innych chłopaków, zamiast mojego kuzyna. – powiedziała wściekle dziewczyna.

- Nie ma tak idealnego jak Sasuke-kun. – odpowiedziała dumnie Sakura.

- Zgadzam się z nią. – dodała Ino.

- A ja się z wami nie zgodę. – odrzekła zadowolona dziewczyna – Ja znam kogoś takiego, a nawet lepszego.

- Co? Niby kogo? – spytały zdziwione dziewczyny.

- Jest to… - nie dokończyła, ponieważ akurat przed nimi przebiegł przestraszony Naruto z jakimś facetem, a w ślad za nimi biegła grupa kobiet w ręcznikach, krzycząc: „Zboczeńce, zboczeńce!”. Cały ten widok wielce zdziwił obecne genin’ki, ale po krótkim szoku Sakura powtórzyła pytanie.

- Nie ważne, zapomnijcie. – odpowiedziała czerwona na twarzy szatynka.

* * *

Po kilku minutach:

W pewnej części Konohy odpoczywali zmęczeni chłopiec i starszy pan. Dopiero co udało im się uciec przed wściekłymi kobietami, które bez przyczyny wcześniej goniły również blondyna.

- Wielkie dzięki, mały. Przez ciebie nie zebrałem dość materiałów na nową książkę. – wściekał się mężczyzna, a w głowie Naruto się zagotowało.

- Jeszcze czego, stary zboczeńcu! Trzeba było nie podglądać, a że pisze pan jakieś zboczone książki to nie moja sprawa!

- Wypraszam sobie! Jestem wielkim pisarzem, Jiraiya i nie piszę „jakieś” książki, tylko arcydzieła! – przechwalał się „Jiraiya”, ale Naruto wiedział swoje.

- Jesteś zwykłym zboczeńcem i się ciesz, że tak postąpiłem, ponieważ pierwotnie miałem ci przyłożyć, staruchu. – odpowiedział beznamiętnie blondyn. Przez chwilę nastąpiła cisza, po której Jiraiya zaczął się głośno śmiać.

- HA HA HA! TY chciałeś mi przyłożyć?! Widać, że nic o mnie nie wiesz, dzieciaku. Mówisz, że jestem zwykłym zboczeńcem? Mylisz się! Jestem SUPER zboczeńcem, a zwę się Jiraiya! Wędrowny pustelnik z Góry Myouboku, szukający natchnienia do książek! Zwany Żabim Pustelnikiem! – wykrzyczał i przyjął reprezentującą pozę. Natomiast Naruto omal nie upadł.

- „Cholera, otwarcie się przyznał.” – stwierdził zniechęcony blondyn, gdy nagle zrozumiał resztę słów obcego. – Czekaj! Skoro jesteś jakimś tam pustelnikiem, to znaczy, że znasz techniki ninja? – spytał, przy czym zaskoczył Jiraiya’e tym pytaniem.

- Oczywiście, że tak. – odpowiedział, a Naruto ujrzał światełko w tunelu.

- To znaczy, że możesz mnie trenować! – krzyknął radośnie chłopiec.

- Jeszcze czego. – odrzekł mężczyzna, a z twarzy blondyna zniknął uśmiech.

- Hę?! Dlaczego?

- Bo nie mam czasu zajmować się jakimś dzieciakiem. Nie dość, że przerwałeś moje zbieranie informacji, to jeszcze chcesz, abym cię trenował? Nie ma głupich, mały. – odrzekł pustelnik i zaczął się oddalać. Naruto jednak nie zamierzał się poddać, dlatego pobiegł szybko za nim.

- Ej, Ero-sennin(zboczony pustelnik)! – krzyczał Uzumaki, a Jiraiya się wzdrygnął.

- Nie waż się mnie tak nazywać, mały! Jestem Jiraiya! – ryknął w stronę chłopca, ale ten nic sobie z tym nie robił.

- E tam, to do ciebie pasuje, więc będę cię tak nazywał. – odrzekł zadowolony blondyn. – Nie bądź taki, muszę mieć trenera, a ty jesteś jedynym w okolicy.

- A co z resztą jounin’ów, czy nawet chunin’ów z tej wioski? Wszyscy wybyli na wczasy? – spytał radosnym tonem, a Naruto spochmurniał, co zostało zauważone przez zboczeńca.

- Żaden nie będzie spędzać ze mną czasu, ponieważ mnie poniżają i nienawidzą. Dla większości ludzi lepiej by było, gdyby mnie wyrzucili z wioski. – odpowiedział smutno, a na wspomnienie przeszłości zaszkliły mu się oczy. Jiraiya patrzył przez chwilę na chłopca, a po krótkim zamyśleniu odrzekł:

- I tak najpewniej nie dasz mi spokoju, więc zgoda. – po tym zdaniu Naruto chciał niemalże skakać z radości. – Ale nie za darmo. – dokończył z cwanym uśmiechem mężczyzna, a blondyn momentalnie sposępniał.

- Ile chcesz albo kogo zabić? – spytał głosem tak wypranym z uczuć, że Jiraiya prawie dał się na to nabrać.

- Moje usługi nie kosztują tak wiele. Musisz mi tylko przyprowadzić żywy dar boży, o pięknych kształtach i zgrabnych nogach, oraz hojnie obdarowanych walorach. – rzekł z błogą miną Ero-sennin, kreśląc rękami jakieś kształty. Na usłyszane zdanie Naruto kompletnie skretyniał.

- „Że niby CO??? O czym ten stary dziad mówi?! Czego on chce?!” – zadawał sobie pytania chłopak. Patrząc jednak na tego człowieka i przypominając sobie jego zainteresowanie, odgadł, że chodzi mu o kobietę. – „Cholerny zboczeniec.” – skomentował krótko i zaczął rozmyślać. Przyprowadzenie jakiejś kobiety do tego starucha graniczyło z cudem. Nie wiedział, jak przekonać do tego którąkolwiek, ale dodatkowo utrudniał mu fakt, że nazywał się Uzumaki Naruto. To wystarczało, aby ludzie z nim nie gadali. Ostatecznie mógłby mu przyprowadzić którąś z koleżanek, ale konsekwencje tego odczuwałby na długie lata, poczynając od dziś. Już popadał w lekką rozpacz, gdy nagle wpadł na pewien pomysł.

- Czyli mam tylko sprawić, abyś popatrzył na jakąś piękną i zgrabną babkę, tak? – spytał dla pewności, a Jiraiya się uśmiechnął.

- Jednak zajarzyłeś, o co mi chodzi. Niech ci będzie, to wystarczy. – odpowiedział pewny siebie. Chłopak kiwnął głową i złożył pieczęć.

- „Oby się udało.” – pomyślał i rzekł: - Henge! – by zaraz po tym zniknąć w chmurze dymu. Białowłosego zaskoczył ruch blondyna, ale to, co zobaczył po rozwianiu się obłoku, sprawiło, że oczy wyłaziły mu z orbit, a z ust wydobył się krótki okrzyk zdumienia. Oto przed nim stała wysoka, zgrabna i piękna dziewczyna, o nieprzeciętnych walorach i całkowicie naga. Zakrywała ona rękami intymne miejsca i z zabójczym uśmiechem zwróciła się do skamieniałego mężczyzny.

- Pan chciał mnie widzieć? – spytała anielskim głosem, a Jiraiya nie mógł pohamować istnej rzeki krwi z nosa.

- T-t-t-t-o-o-o co-coś wspaniałego!!! ZDAŁEŚ!!! – wykrzyczał wniebowzięty zboczeniec. Na zdanie faceta Naruto się załamał i anulował technikę.

- „On nie jest zwykłym zboczeńcem, tylko super obrzydliwym zboczeńcem.” – pomyślał gniewnie chłopiec i rzekł: - To jak, będziesz mnie uczył?

- Wykonałeś zadanie, a ja nie łamię umów. Tak więc zaczynamy!

- O TAAAK!!!