Miraculum: Prolog

Witam, witam i pozdrawiam!!!
Mam nadzieję, że czas Wam radośnie mija, choć być może dla niektórych nie jest to szczęśliwy okres. Wakacje powoli się kończą, zwiastując ponowną niewolę w przerażającym więzieniu, które nazywa się "szkoła". U mnie to jednak nie problem, ale za to ja idę do wyższego kicia. "Uczelnia"! 
Wracając do sprawy. Otóż kładę na Wasze dłonie początek tej nowej serii. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu i nie zwyzywacie mnie od parodii autora. Jak wygląda ten rozdział to dowiem się dopiero od Was.
Ps. Małe ogłoszenie: za tydzień w niedzielę wyjeżdżam na dwa tygodnie w miejsce, gdzie nie będę mógł wstawić rozdziału. Dlatego też w przyszłą sobotę opublikuję kolejny rozdział, a następny po moim powrocie. Mam nadzieję, że się nie obrazicie.
Dobra, dosyć gadania! Zapraszam do czytania!!!

Prolog

Jednym z najpiękniejszych miast na świecie było miasto Paryż. To tutaj znajdowała się np. Katedra Notre Dam, czy wieża Eiffla. Można tu było zobaczyć różne arcydzieła, stworzone przez dawnych artystów. Jednak jednym z głównych powodów, dla którego przyjeżdżała tu masa turystów, był tytuł, jaki nosiło to miasto. „Miasto Zakochanych”!

O poranku, w jednym z domów, budziła się właśnie młoda dziewczyna o imieniu Marinette. Miała ona ciemnoniebieskie włosy oraz fiołkowe oczy. Wydaje się być zwyczajną nastolatką, która musi chodzić do szkoły, uczyć się, czy podrywać przystojnych chłopaków. „Wydaje się”.

Ów dziewczyna jest w tajemnicy superbohaterką, która pod imieniem „Biedronka” pomaga i ratuje mieszkańców Paryża. To wszystko zawdzięcza tajemniczej istocie, zwanej kwami o imieniu Tikki, którą dostała wraz z kolczykami Biedronki.

W tej właśnie chwili Marinette wyskoczyła jak poparzona ze swojego łóżka. Po wcześniejszym sprawdzeniu komórki i wywnioskowaniu, że skończyła się bateria, poznała, że jest już spóźniona.

- O nie, o nie, o nie! Znowu się spóźnię! Tikki, to już trzeci raz. Jak tak dalej pójdzie, to nauczycielka wlepi mi uwagę. – krzyczała przerażona dziewczyna.

- O Marinette, czemu ty zawsze zapominasz o podłączeniu ładowarki do telefonu? – zapytała z uroczym uśmiechem kwami. – Jako Biedronka zwalczasz różnych przestępców, ratujesz ludzi, a jako Marinette nie potrafisz nauczyć się ładować wieczorem komórki? – spojrzała rozbawiona na dziewczynę, która posłała do niej obrażone spojrzenie.

- Nie moja wina, że prawie codziennie muszę walczyć z przestępcami, a później wracam wycieńczona do domu. Już sama nie wiem, jakim cudem udaje mi się rozwiązywać wszystkie zadania domowe. – zauważyła zdziwiona nastolatka. – Ohh! To takie męczące!

- Nie martw się Marinette! Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. – zapewniała Tikki, przytulając się pocieszająco do Marinette, która od razu poczuła się lepiej. Jednak tą miłą atmosferę przerwał głos matki Marinette.

- Skarbie! Jest 7.55! Znów spóźnisz się do szkoły!

Nastolatka szybko oprzytomniała, wsadziła kwami do torebki i zbiegła po schodach do salonu. Tam chwyciła swoje śniadanie, ucałowała mamę w policzek i czym prędzej wybiegła do szkoły. Na ten widok na twarzy pani Cheng zagościł piękny uśmiech. Powyższy obrazek przypomniał jej, jak ona się zachowywała na wieść, że się spóźni.

***

Marinette dobiegła do szkoły o 8.10. Jak huragan wbiła do klasy, krzycząc:

- PRZEPRASZAM ZA SPÓŹNIENIE!

Na widok uczennicy nauczycielka schyliła głowę, załamana. Do ciągłych spóźnień Marinette zdążyła się przyzwyczaić, ale to już zaczynało ją męczyć.

- Marinette, dlaczego tym razem się spóźniłaś? – spytała, wydaje się, smutnym tonem.

- Bardzo przepraszam, ale wczoraj byłam bardzo zmęczona i z tego powodu zapomniałam naładować komórki, przez co nie zadziałał budzik. Jeszcze raz przepraszam i postaram się poprawić. – zapewniała pokornie dziewczyna.

- Już dobrze, nic się nie stało. Jeszcze nie zaczęliśmy lekcji, więc nic nie przerwałaś. Proszę jednak, abyś przychodziła o czasie na lekcję, albo będę zmuszona wezwać twoich rodziców.

- Oczywiście, będę pamiętać. Dziękuję pani. – odpowiedziała szczęśliwa dziewczyna i ruszyła na swoje miejsce, rozglądając się po swoich znajomych z klasy. Była „wielce wielbiona” Chloe, jej przyjaciółka Sabrina, przemiła Mylene, wyluzowana Alix, wysportowany Kim, mistrz gier Max, kochana Rosie, milcząca Juleka, artysta Nathanael, wielki Ivan, najlepsza przyjaciółka Alya oraz DJ Nino.

Oczywiście, był jeszcze ON! Piękny jak zawsze, hipnotyzujące zielone oczy, przystojna twarz. Mowa tu oczywiście o Adrien'ie Agreście, znanym modelu i źródle westchnień wielu nastolatek. Jednak na początku ich znajomości dziewczyna czuła do niego wyraźną niechęć, spowodowaną niesłusznym oskarżeniem chłopaka o poniżanie innych uczniów. Załamany chłopak próbował kilkukrotnie porozmawiać z Marinette, a gdy to się mu wreszcie udało, wyznał jej prawdę, oddając jej jednocześnie swoją parasolkę w czasie deszczu przy wyjściu ze szkoły. W tamtym momencie, jakby na skutek uderzenia magicznej różdżki, nastolatka zakochała się szczerze w chłopaku, którego wcześniej nie lubiła. Tak więc na jego widok dziewczynie zaczęły drzeć kolana, w brzuchu czuła motylki, język zaczął się plątać, a sama z rozmarzonym wzrokiem próbowała dojść do swojej ławki. W jednym zdaniu: czuła to, co każda zakochana osoba czuje na widok swojego ukochanego.

Każdy z zebranych uczniów kiwnął z uśmiechem w stronę Marinette, poza jedną. Tym kimś była Lila, nowa uczennica, która niedawno zaczęła chodzić do tej szkoły. Ona sama nie wzbudzała dużego zaufania, z racji tego, że była nie tak dawno jedną ze złoczyńców, których musi zwalczać Biedronka. Obie dziewczyny nie przypadły sobie do gustu, czego przyczyną było to, że obie próbują zdobyć Adrien’a. Sam wymieniony nie potrafi nawet tego dostrzec, przynajmniej w przypadku Marinette.

* * *

Gdy nadeszła oczekiwana przerwa, Marinette udało się w końcu spokojnie pogadać ze swoją najlepszą przyjaciółką, Alyą.

- Dziewczyno, poważnie? Znów zapomniałaś nastawić budzika? Pamiętasz o wszystkich zajęciach dodatkowych Adrien’a, a sama nie możesz załadować komórki? – pytała rozbawiona rudowłosa.

- Nie dobijaj mnie. – odpowiedziała załamana dziewczyna. – Muszę się teraz pilnować, albo nauczycielka wezwie moich rodziców. To będzie straszne!

- Nie martw się, mam świetny pomysł na poprawienie twojego humoru.

- Niby jaki?

- Dostałam dzisiaj info, że „twój przyszły chłopak” Adrien ma dzisiaj sesje zdjęciową pod wieżą Eiffla.

- Co?! Naprawdę?! – w Marinette znów wstąpiła energia.

- Oczywiście. – odpowiedział rudowłosa z pewnym siebie uśmiechem. - Przecież wiesz, że ja zawsze mam rację.

- Ohh, to cudownie! Będę mogła napawać się widokiem Adrien’a! Może uda mi się go później zaprosić na lody? – zapytała podekscytowana dziewczyna Alya’ę, która od samego patrzenia na przyjaciółkę omal nie wybuchnęła śmiechem.

- Na twoim miejscu byłabym ostrożna. Podejrzewam, że na tą sesję może przyjść Lila i będzie sama szukała szczęścia. – rzekł spostrzegawczo Alya, a Marinette od razu sposępniała.

* * *

 Po skończeniu zajęć z budynku wyszli dwaj przyjaciele, Adrien i Nino.

- No nareszcie koniec. Nie mogę się doczekać, kiedy położę się na łóżku i popracuję nad nowymi bitami. Ale zanim to nastąpi, Adrien, nie chcesz może skoczyć do kina, czy do któregoś salonu gier? – spytał Nino. Adrien tylko uśmiechną się przepraszająco.

- Wybacz Nino, ale teraz nie mam czasu. Muszę iść na kolejną sesję zdjęciową. Ale za to możemy gdzieś wyskoczyć jutro lub później, co ty na to?

- Pomysł dobry, tylko chłopie, czy ty się nie przepracowujesz?

- Przecież wiesz, jaki jest mój ojciec, a tak poza tym to się już do tego przyzwyczaiłem. No wybacz, ale muszę już lecieć, bo się spóźnię. – odpowiedział Adrien i ruszył w stronę wieży Eiffla, machając na pożegnanie do przyjaciela. Gdy już się oddalił, z jego białej koszuli wyleciał Plagg, małe czarne kwami.

- Adrien, a nie moglibyśmy wpaść do jakiegoś sklepu, aby kupić camembert? Zgłodniałem od tego przebywania w twojej szkole. – rzekł smętnie Plagg, a chłopak od razu się uśmiechnął.

- Ty tylko szukasz byle jakiego pretekstu, aby wcinać ser. Może na początku bym ci uwierzył, ale znam cię nie od dziś, Plagg. – odpowiedział wesoło Adrien i schował przyjaciela z powrotem do koszuli. Adrien był drugim superbohaterem, który jako „Czarny Kot” bronił Paryża wraz z Biedronką. Chłopak darzył dziewczynę silnym uczuciem, ale za każdym razem, kiedy próbował ją poderwać, ta odrzucała jego zaloty, nie wiedząc, że zbywa tym samym swojego ukochanego Adrien’a. Ironia losu, co?

Podczas kiedy chłopak kierował się na miejsce sesji, tuż za nim szły: wniebowzięta Marinette i wspierająca przyjaciółkę Alya. Na miejscu rozpoczęła się sesja zdjęciowa, a dziewczyny usiadły w okolicy, z czego tylko jedna napawała się widokiem pozowanego blondyna, a druga poprawiała sobie humor przez obserwowanie zachowań przyjaciółki. Całe wydarzenie trwało aż do wieczora, z czego w między czasie potwierdziły się słowa Alya’i: Lila zjawiła się na sesji i ponownie podjęła próbę rozkochania w sobie Adrien’a. Przez swą nieśmiałość Marinette mogła tylko zgrzytać zębami na ten widok, ale humor jej się poprawił, kiedy Lila odeszła spod wieży z niczym.

* * *

Gdy dziewczyna doszła wieczorem do domu i weszła do swojego pokoju, rozmarzona rzuciła się na swoje łóżko.

- Ohh Tikki! Adrien tak świetnie dzisiaj wyglądał podczas sesji. Jak ja bym chciała, aby poszedł gdzieś ze mną np. do kina. Wyobrażasz sobie taką sytuację?

- Oczywiście, Marinette. – odpowiedziała radośnie kwami i zaczęła naśladować głos Marinette. – Adrien, czy po-po-do-ba ci się ten fi-film? – jąkała się Tikki, a dziewczyna rzuciła w jej stronę poduszką.

- Bardzo śmieszne. – rzekła Marinette, śmiejąc się przy okazji. – Muszę przyznać, że był to bardzo udany dzień. Nie wlepiono mi nagany, patrzyłam na Adrien’a, Lila nie poderwała MOJEGO Adrien’a, a przez cały dzień nie potrzebowano Biedronki. Mimo wszystko jestem padnięta. – zakończyła wypowiedź dziewczyna i na potwierdzenie swoich słów ziewnęła potężnie.

- Tylko nie zapomnij podłączyć ładowarki. – przypomniała Tikki, śmiejąc się cicho, a dziewczyna rzuciła jej pozytywnie gniewną minę. Po kilku minutach Marinette ułożyła się wygodnie na łóżku, a kwami obok niej na poduszce.

* * *

W tej samej chwili również Adrien kładł się do łóżka, a Plagg wcinał jeszcze resztki camembert’a przed snem. Po kilku minutach i on pofrunął spokojnie do chłopaka, aby ułożyć się obok niego.

Cały Paryż zaczynał powoli cichnąć, a jego mieszkańcy zapadali jeden po drugim w sen, śniąc o swoich jutrzejszych planach i późniejszych marzeniach. Jednak nie wszyscy.

***

W jednej z uliczek stała w ciemności pewna postać w dość młodym wieku. Obok niej w powietrzu unosiła się tajemnicza istota, lecz nie można było wywnioskować jaka, przez panujący wszędzie mrok.

- Zapytam ostatni raz, czy jesteś tego pewny? Wiedz, że masz wybór, a potem już nie będzie odwrotu. Znasz tego skutki. – odezwała się dziwna istota, a odpowiedział jej męski głos.

- Moja decyzja się nie zmieniła. Jestem na to gotowy i chcę tego. – odezwał się zdecydowanie, przypuszczając, chłopak. W ciemnościach błysnęły czerwone oczy, które spoglądały uważnie na młodą postać.

- Więc niech tak będzie. – zawyrokował i wleciał w tajemniczy przedmiot, noszony przez chłopaka. Nastąpiła przemiana, podczas której zmienił się wygląd tej osoby. Po chwili jednak ruszył on w głąb Paryża, pod nową postacią.

- Niech więc się zacznie. – rzucił w przestrzeń i zniknął w mroku.

***

Gdzie indziej ze snu obudził się właśnie Wayzz, zielony kwami żółwia. Przerażony tym, co poczuł, wyleciał z gramofonu, w którym mieszka, wprost do Mistrza Fu, opiekuna miraculum.

- Mistrzu! Mistrzu! – krzyczał nagląco Wayzz, co wprawiło staruszka w niemałe zaskoczenie.

- Co się stało, mój przyjacielu? Ostatni raz tak przerażony byłeś ładnych kilkadziesiąt lat temu. – odpowiedział żartem Fu i zaczął nalewać sobie herbatę do filiżanki.

- Mistrzu, to znów się dzieje! To, co ostatnio! Wyczułem aktywację miraculum Wielkiego Strażnika! – wręcz wykrzyczał kwami, a mężczyzna znieruchomiał, nie zwracając uwagi na lejącą się na stół herbatę.

- Przecież to niemożliwe. Przecież nie minęło nawet 10 lat od jego poprzedniego pojawienia. To zdecydowanie za wcześnie. – odpowiedział ponuro Mistrz, odstawiając dzbanek, po czym zaczął krążyć po pokoju. Wayzz przez chwilę obserwował swojego opiekuna, a potem spytał.

- Więc, co to oznacza? – na to pytanie staruszek się zawahał, a jego wzrok spoczął na gramofonie, skrywającym Szkatułkę Miraculum.

- Że tych dwoje czeka najtrudniejszy w życiu czas. – odpowiedział ponuro.