Miraculum: Rozdział 5

Wielkie przepraszam za spóźnienie! Choć pora późna, to ja zgodnie z postanowieniem wrzucam na Wasze łapki kolejny rozdział tej serii. mam nadzieję, że się wam spodoba. Trochę krótki, ale mam nadzieję, że treść choć trochę Was zaciekawi. Pozdrawiam i dobranoc!!!

Rozdział 5

Przez kilka następnych dni Marinette staranie przygotowywała swój program wyborczy. Zrobiła listę rzeczy, które mogłaby zrobić jako kandydat i przewodniczący, a już szczególną uwagę zwróciła na to, czego nie udało jej się spełnić poprzednio dla swoich znajomych. Najbardziej bolał ją fakt, że nie postarała się o poduchy na szkolne ławki, o które błagała ją wielokrotnie Rose. Marinette wiedziała, że możliwa jest ta opcja, ale za każdym razem, gdy chciała o tym porozmawiać w samorządzie, to akurat debatowali oni o czymś ważnym, przez co kompletnie o tym zapominała. Domyślała się, że Rose jest nią lekko zawiedziona, ale pewnie wierzyła, że Marinette to dla niej zrobi. Taka właśnie była Rose – zawsze pomagała i wierzyła w innych. Dlatego też dziewczyna postanowiła zrobić to podczas tych wyborów.

* * *

W końcu, po całym tym czasie ciężkich przygotowań, Marinette kroczyła pewnym krokiem w stronę swojej szkoły, trzymając w rękach teczkę, gdzie znajdowały się jej plany na kampanię wyborczą. Gdy weszła na szkolny dziedziniec, została ona zauważona przez swoją przyjaciółkę Alya’ę, która podeszła do niej szybkim krokiem.

- No i jak, dziewczyno?! Gotowa na podbój klasy?! – spytała podekscytowana rudowłosa.

- Oczywiście! Wszystko mam tu. – pokazała na teczkę – Myślę, że będziemy mogły zacząć już podczas pierwszej przerwy.

- To świetnie, bo już nie zaczniesz jako pierwsza z kandydatów. – rzekła nagle Alya, a Marinette spojrzała na nią zdziwiona.

- A to dlaczego?

- Ponieważ Chloe już rozpoczęła swoją akcję. – odpowiedziała, a na twarzy ciemnowłosej pojawił się szok.

- Już?! I co? Jak jej idzie? Zdołała kogoś przekonać? – pytała panicznie przyjaciółkę, która z uśmiechem wskazała na coś za swoimi plecami.

- Sama zobacz.

Gdy Marinette spojrzała w tamtym kierunku, ujrzała Chloe, która stała aktualnie przed Max’em i odprawiała takie cuda, o które jedynie w ostateczności mogła posądzić Marinette blondynkę. Z początku uprzejmie z nim rozmawiała, a po krótkiej chwili zaczęła go,… jakby,… podrywać. Robiła „słodkie oczka”, maszerowała palcami po jego ramieniu i patrzyła na niego „figlarnie”. Max jednak twardo się trzymał i raczej miał też na uwadze fakt, że zna już ją jakiś czas. W końcu Chloe wyciągnęła z kieszeni portfel i wyjęła z niego 20 funtów i podsunęła pieniądze w stronę chłopaka. Ten jednak zaprzeczył głową i odepchnął rękę blondynki. Rozłoszczona Chloe schowała monety i odwróciła się śmiertelnie obrażona. Gdy odeszła, Marinette natychmiast podeszła do kolegi.

- Cześć, Max! Dlaczego Chloe chciała ci dać te pieniądze? – spytała się wprost chłopaka, a ten spojrzał na nią lekko zdziwiony.

- Widziałaś? – zadał pytanie, a gdy dziewczyna kiwnęła głową, ten kontynuował – Właśnie przed chwilą prosiła mnie, abym na nią zagłosował. Kiedy odmówiłem, próbowała mnie jeszcze przekupić, ale kazałem jej odejść. Nie spodziewałem się tego po niej! Wiem, że nie gra fair, ale to już poniżej jej godności.

- Też tak uważam, ale to pewnie dlatego, że ostatnio nie została przewodniczącą. Stare sposoby już nie działają, więc szuka nowych, coraz to gorszych, niestety. Ale dziękuję ci, że się nie dałeś! Jesteś porządny, Max. Zawsze o tym wiedziałam! – pogratulowała koledze, a ten uśmiechnął się do niej, lekko zarumieniony.

- To nic takiego. Nie zasługuję na pochwały z tego powodu. – odpowiedział zawstydzony, ale Marinette zaprzeczyła głową z uśmiechem.

- To nie jest wcale „nic takiego”. Takie czyny się chwali, a ja dodatkowo jestem pewna, że zagłosujesz na takiego kandydata, który wyda ci się odpowiedni. I nie mówię wcale o sobie. – dodała szybko, wywołując uśmiech u kolegi.

- Mam nadzieję, że tym kandydatem będziesz ty, Marinette. No cóż, muszę już lecieć. Do zobaczenia na lekcji. – rzekł chłopak, machając rękę i skierował się szybko w stronę męskiej toalety.

- Dzięki i powodzenia! – odkrzyknęła wesoło ciemnowłosa, po czym ruszyła w stronę Alya’i.

- Widzę, że już zyskałaś głos, który straciła Chloe. – rzekła z uśmiechem rudowłosa.

- O ile dobrze pójdzie mi mój program. Nie zapominaj, że naszymi przeciwnikami są jeszcze Adrien i Kim, ale jego nie za bardzo się obawiam. – odpowiedziała Marinette. W tym samym momencie usłyszały dźwięk dzwonka, więc ruszyły razem w stronę klasy, prowadząc przy tym ożywioną 

rozmowę. 

* * *

Gdy Marinette i Alya weszły do klasy, postanowiły się przywitać ze wszystkimi znajomymi, zanim usiądą w swojej ławce. Można byłoby powiedzieć, że ciemnowłosa chce podbudować tym swoją reputację, ale nie o to jej chodziło. Po części z czystej życzliwości, ale też chciała sprawdzić stosunek jej przyjaciół do niej na ten dzień, skoro miała właśnie dzisiaj rozpocząć swoją kampanię.

Dlatego więc zaczęły od lewej kolumny ławek, patrząc ze środka klasy. Przechodząc koło Chloe i Sabrine, Marinette pomachała im lekko ręką, za to Alya przeszła bez słowa. Blondynka łypnęła spode łba na ciemnowłosą, a dołączyła do niej również jej przyjaciółeczka.

- „No tak, czego mogłam się spodziewać?” – spytała samą siebie, po czym ruszyła dalej.

Następne były Mylene i Alix. Obie dziewczyny odmachały na powitanie Marinette, choć można by było to zaliczyć tylko Mylene. Alix niedbale machnęła ręką w stronę Marinette, po czym powróciła wzrokiem na swoją komórkę.

Kolejni na drodze kandydatki byli Kim i Max. Obaj kiwnęli uprzejmie głową, choć klasowy sportowiec zrobił to z pewną siebie miną.

- „Pewnie myśli, że będzie mu dobrze szło w trakcie wyborów. Przyjmuję wyzwanie, Kim.” – pomyślała Marinette i też kiwnęła w jego stronę, posyłając mu mały uśmieszek.

W ostatniej ławce siedział na całej jej szerokości Ivan, który łypnął tylko na nie groźnie. Zaskoczona Marinette miała właśnie mu coś powiedzieć, gdy nagle wzrok chłopaka przeniósł się z niej na coś za jej plecami, a jego mina od razu się rozchmurzyła i pojawił się mały uśmiech na męskiej twarzy. Dziewczyna odwróciła się szybko i zauważyła, jak Mylene patrzy surowo na Ivana. Po chwili jednak uśmiechnęła się z pochwałą w jego stronę. Ciemnowłosa nie mogła się powstrzymać i również na jej twarzy pojawił się uśmiech.

- „Widzę, że tylko Mylene potrafi ujarzmić potężnego Ivana. Ohh, słodko razem wyglądają!” – zachwycała się dziewczyna, po czym ruszyła dalej, nie przeszkadzając zakochanej parze.

Teraz zaczęła się prawa kolumna, a otwierali ją Lila i Gerard. Tutaj sytuacja była odwrotna: to Alya pomachała im lekko ręką, zaś Marinette przeszła bez słowa. Mimo tego aż czuła, jak chłopak się na nią patrzy, szczerząc zęby w drwiącym uśmiechu. Nawet jeśli tego nie widziała, to była pewna, że ma rację.

Następne były Rose i Juleka. Obie dziewczyny były całe rozpromienione i pomachały energicznie do Marinette. Ciemnowłosą zdziwił też fakt, że blondynka uśmiechała się do niej,… jakby z wdzięcznością. Marinette nie miała pojęcia, czym sobie na to zasłużyła, ale uznała, że później się jej spyta.

Następnie była ławka, w której siedziały na lekcjach Marinette i Alya, więc pozostali im jeszcze Adrien i Nino. Gdy ciemnowłosa stanęła przed blondynem, pomachała mu lekko ręką, uśmiechając się przy tym od ucha do ucha. Adrien popatrzył na nią lekko zdziwiony, ale po chwili również uśmiechnął się życzliwie w jej stronę, choć z małym wahaniem. Alya i Nino tylko obrzucili się wyzywającymi spojrzeniami.

Po całym obchodzie dziewczyny w końcu skierowały się do swojej ławki. Jednak gdy tylko usiadły na miejscach, obie stwierdziły z zaskoczeniem, że jest im trochę za miękko jak na twarde drewno. Gdy spojrzały w dół, ujrzały pod sobą poduszkę, długą na całą ławkę, o kolorze czerwonym.

- A skąd to się tu wzięło? – spytała się wciąż zaskoczona Alya, a Marinette dodatkowo ogarnął szok. Błyskawicznie rozglądnęła się po klasie, a wniosek udowodnił tylko jej obawy.

Na każdej ławce znajdowała się taka sama poducha, ale o innym kolorze. Dla przykładu Chloe i Sabrine miały żółtą poduszkę, Max i Kim zieloną, a Adrien i Nino niebieską. Do ciemnowłosej dotarł jeszcze jeden fakt, który przeoczyła, a tłumaczył on również powód dobrego humoru Rose. Otóż ona i Juleka siedziały zwykle w ostatniej ławce na lewej kolumnie. Teraz to miejsce zajmował Kim, a dziewczyny znajdowały się tuż za Marinette i Alyą, mając pod sobą poduchę o kolorze różowy. Rose była szczęśliwa z powodu poduchy i jej koloru, zaś Juleka cieszyła się szczęściem przyjaciółki. Jedyne, co powstrzymywało ciemnowłosą przed okazaniem tej samej radości, to był fakt, że to nie ona się do tego przyczyniła.

* * *

Przez całą lekcję Marinette obawiała się nadejścia dzwonka. Wesoły humor i spojrzenia Rose świadczyły, że dziewczyna będzie chciała podziękować ciemnowłosej za dotrzymanie danego słowa. Tego właśnie najbardziej się bała Dupain-Cheng. Blondynka do końca w nią wierzyła, jednak ostatecznie to ona zawiodła koleżankę. Marinette miała jedynie nadzieję, że po tej rozmowie Rose nie zmieni co do niej swojego zdania.

Jednak oprócz tych obaw ciemnowłosą męczyło jeszcze jedno pytanie: kto w takim razie ją ubiegł? Kim raczej by na to nie wpadł, Chloe tym bardziej, więc jedynym podejrzanym był Adrien Agrest. W tym momencie dziewczyna nie wiedziała, czy ma się złościć na blondyna, czy mu wybaczyć z uwagi na jej uczucia. Na samą myśl o tym Marinette czuła się wewnętrznie zagubiona.

* * *

Gdy zabrzmiał w końcu dzwonek, Marinette chwyciła Alya’ę za rękę i w szybkim tempie opuściła salę, unikając spotkania z Rose. Ciemnowłosa ciągnęła przyjaciółkę w stronę ich ulubionej ławki, a po drodze mijały one uczniów z innych klas, którzy rozmawiali na temat nowych poduch, które były wprowadzone na całą szkołę. Słysząc, jakie zadowolenie wzbudziło to ulepszenie, Marinette tylko bardziej się podłamała.

Gdy w końcu doszły na miejsce, Marinette puściła rudowłosą, a sama usiadła na ławce i zasłoniła oczy dłońmi.

- Więc…, jak się czujesz? – spytała ostrożnie Alya, a ciemnowłosa potrząsnęła lekko głową.

- Jak ja jej teraz spojrzę w oczy? – zapytała cicho Marinette, a rudowłosa spojrzała na nią z żalem. 

Może i było to lekkie wyolbrzymienie problemu, ale Marinette już taka jest.  Ostatnie, czego by chciała, to zawieść osobę, która obdarzyła ją swoim zaufaniem. I nie dotyczyło to już tylko wyborów na przewodniczącego.

- Weź się ogarnij, dziewczyno! Nie jest tak źle, jak myślisz. Rose cię przecież za to nie znienawidzi. Ostatecznie mamy te poduchy, o które prosiła. Tyle, że to nie ty je załatwiłaś. – rzekła z niepewnym uśmiechem, a jej przyjaciółka podniosła smutno głowę. Wiedziała, że Alya ma rację, ale mimo tego wciąż czekała ją rozmowa z Rose, w trakcie której ujrzy jej smutną i zawiedzioną minę. Serce się krajało na ten widok.

Jak na złość w tym właśnie momencie podeszły do nich Rose i Juleka, z których blondynka szybko podbiegła do ciemnowłosej.

- Och Marinette! Nie mogę uwierzyć, że udało ci się załatwić te poduszki. Tak się cieszę, tak się cieszę! – mówiła podekscytowana dziewczyna, a Marinette czuła coraz bardziej, jak zapada się jej żołądek. Rose mówiła tak jeszcze przez minutę, i pewnie mogłaby dłużej, ale ciemnowłosa nie mogła już tego znieść. Gdy zmęczona blondynka łapała oddech, Marinette zdołała się wtrącić.

- Też się cieszę, że jesteś szczęśliwa, Rose, ale nie zasługuję na twoje podziękowania. – na usłyszane zdanie blondynkę okryło zdumienie.

- Jak to ‘nie zasługujesz”? Oczywiście, że zasługujesz! Przecież udało ci się przekonać dyrektora, że…

- Ale nie mi się to udało! – powiedziała już głośniej ciemnowłosa, szokując tym samym Rose i Juleka.

- A-ale jak to?

- Ktoś inny to załatwił, nie ja. Przepraszam, Rose. – odpowiedziała cicho, po czym spojrzała w twarz koleżanki. Zobaczyła to, czego tak bardzo się obawiała, z tą różnicą, że widziała w niej wielkie zaskoczenie oraz smutek. Nie miała pojęcia, które spojrzenie bardziej boli.

Po chwili jednak na twarz blondynki powrócił lekki uśmiech, a ona sama kucnęła przed ciemnowłosą.

- To nic, Marinette. Nie musisz przepraszać. Wiem, że na pewno starałaś się to dla mnie zrobić, ale miałaś pewnie ważniejsze rzeczy na głowie. To też nie było takie konieczne, te poduchy. Sama nie przykładałam do tego wielkiej nadziei. To ja powinnam cię przeprosić, Marinette. Przeze mnie tylko zaprzątałaś sobie tym niepotrzebnie głowę. – skończyła mówić, po czym przytuliła zdziwioną Marinette. Po chwili jednak odwzajemniła uścisk, czując, że cały ciężar spada z jej serca. Taka Rose to po prostu najczystszy skarb.

- Dziękuję, Rose. – odpowiedział z wdzięcznością ciemnowłosa. W końcu obie dziewczyny się od siebie odkleiły, a po chwili milczenia odezwała się dotąd cicha Juleka.

- Ale Marinette, skoro nie ty nam to załatwiłaś, to kto mógłby…?

- Siema, dziewczyny! – krzyknął niespodziewanie Nino, aż każda z nich lekko podskoczyła. Po dwóch sekundach dołączyli do grupy Nino oraz Adrien.

- No nie powiem, ale to była nawet przyjemna lekcja. Te poduchy to bardzo dobry pomysł. Ciekawe, kto na nie niego wpadł? – zastanawiał się na głos i spojrzał znacząco na Marinette. Dziewczyna, nie wiedzieć czemu, odebrała to jako jawną prowokację. I nie ona jedyna.

- Nie masz za grosz godności, Nino! Jeszcze ci mało, że teraz chcesz z nas się ponabijać?! Myślałam, że porządny z ciebie przyjaciel! – odezwała się z wyrzutem Alya, a Nino momentalnie zesztywniał.

- Ale o co ci chodzi? Dlaczego miałbym się z was naśmiewać?

- A dlaczego nie? Przecież nas uprzedziliście z tymi poduszkami, a ty jeszcze zgrywasz kretyna, że to niby nie wy! – odpowiedziała wściekle dziewczyna, wskazując na nich oskarżycielsko palcem. Teraz u chłopaków pojawił się autentyczny szok.

- Jakie „uprzedziliście”?! Myśleliśmy, że to wasza zasługa! – krzyknął nagle Adrien, podnosząc z Nino ręce w geście obrony. Po jego słowach Alya’i błyskawicznie zrzedła mina.

- Eee…, co?

- Mówię, to nie my! Wiedzieliśmy, że Rose prosiła o to Marinette, ale nie ośmielilibyśmy się „podwędzić” tej prośby. – mówił już spokojniej chłopak, opuszczając ręce wraz z Nino’em.

Wszystkie dziewczyny patrzyły uważnie na chłopaków przez minutę, a żadna z nich nie wiedziała, czy może im wierzyć.

- „Hmm, oni nie kłamią.” – stwierdziła w myślach Marinette, patrząc prosto w oczy Nino i Adrien’a. Widziała u nich prawdziwe zdziwienie i szok, więc to nie mogli być oni. A gdy skupiła swój wzrok tylko na Adrien’ie, poczuła wtedy miłe ciepło w sercu.

- „Nie ośmieliłby się! Całe szczęście!” – krzyknęła w myślach z rozmarzoną miną, lecz po chwili na jej twarz wróciła powaga, gdy blondyn zadał bardzo istotne pytanie.

- Skoro ani wy, ani my tego nie zrobiliśmy, to kto?

- No oczywiście, że ja!

Jak na komendę nastolatkowie odwrócili jednocześnie wzrok w kierunku głosu i zobaczyli, że należał on do… Kima!

- Ty??? – krzyknęli wszyscy, szczerze zdumieni.

- A myśleliście, że niby kto? Jestem zawiedziony, ze tak słabo mnie oceniacie. Może teraz zaczniecie mnie brać na poważnie. – zrobił przerwę, po czym zwrócił się do Marinette. – Wybacz, że zabrałem ci pomysł, ale o to chodzi w byciu przewodniczącym. Trzeba wykorzystywać dobre pomysły, a kto pierwszy ten lepszy. – mówił pewnym siebie głosem, a wszyscy patrzyli na niego z szokiem.

- Ale jak ci się udało to zrobić? – spytała Marinette, przypominając sobie charakter dyrektora.

- Ooo, nie było łatwo. Powiem szczerze, że nawet by się nie udało, gdyby nie pomoc mojego zastępcy. – stwierdził Kim, a w tej samej chwili zza jego pleców wyłonił się chłopak, na którego widok Marinette poczuła się, jakby ktoś wylał na jej ciało pełne wiadro wody. Był to nie kto inny, jak Gerard.

- To ty?!! – krzyknęła rozdrażniona dziewczyna, a większość obecnych spojrzała na nią ze zdziwieniem. Większość.

- A ja! A kogo się spodziewałaś? – zapytał z drwiącym uśmiechem, a Marinette obrzuciła go nienawistnym spojrzeniem. Ten chłopak bez końca ją irytował.

- Dlaczego to jego wybrałeś?! A co z Max’em?! – pytała wciąż wściekłym tonem, aż Kim cofnął się od niej o krok.

- Chciałem mu to zaproponować, ale za miesiąc ma się odbyć konkurs gier i Max zamierza w nim startować. Po prostu wyjaśnił mi, że musi poćwiczyć. Wtedy to właśnie spotkałem Gerarda, który stwierdził, że może mi pomóc i jestem mu za to wdzięczny. Zdołał przekonać dyrektora, aby wprowadzić te poduchy na czas próbny. Jeśli uczniowie będą zadowoleni, zostaną oficjalnie wprowadzone. – mówił zadowolony Kim, ale mimo to Marinette zauważyła, że powiedział to z wahaniem. Widać było, że to Gerard załatwił większość, a ten fakt wcale nie poprawiał jej humoru.

Po wypowiedzi Kim’a inni zaczęli go o coś pytać, ale Marinette utkwiła wzrok w Gerardzie. On również nie rozmawiał, tylko patrzył na dziewczynę ze „standardowym” uśmiechem.

- Rzucasz mi wyzwanie? Niech tak będzie, Gerard. – szepnęła cicho, a ten zmienił wyraz na poważniejszy.

- To już druga, która rzuca mi wyzwanie. Nie mogę się doczekać, Marinette. – odpowiedział również szeptem, mrugając do niej.

Dziewczyna wyprostował się dumnie, po czym wzięła Alya’ę za rękę.

- Wybaczcie, ale musimy już iść! Lekcja jest za minutę, pamiętacie? – odezwała się z miłym uśmiechem, a już w następnej sekundzie wszyscy szli szybkim krokiem w stronę sali.

* * *

Przez cały dzień Marinette nic nie zrobiła w sprawie swojej kampanii. Nic. Sukces, jaki odniósł dzisiaj Kim, dostatecznie ją w tamtej chwili pogrążył. Jednak dziewczyna postanowiła, że już jutro wróci do szkoły z nową siłą. Kim i Gerard wykonali pierwszy ruch, teraz kolej na nią. Już nieraz ktoś – Chloe – próbował ja zniechęcić szybkim działaniem, więc tak samo teraz nie zamierzała się poddać. Starcie dopiero się zaczynało.