Miraculum: Rozdział 9

Witam i najszczersze przeprosiny! Rozdział miał być już całe 4 dni temu, a tymczasem wszyscy musieliście trochę poczekać. Na usprawiedliwienie powiem, że w Sylwestra byłem poza domem, przez co dostęp do rozdziału był utrudniony. A jak wróciłem z zabawy, to już nie miałem sił na myślenie o tym. Przez kilka następnych dni!!! Pochorowałem się trochę, dlatego mam szczerą prośbę, że mi wybaczycie. A jak Wam zleciały święta i Sylwester? Trzeźwo, czy nie trzeźwo? Z przyjaciółmi, czy nieznajomymi? ;) Ufam, że przynajmniej w dobrej zabawie. Nie przedłużając zapraszam na spóźniony (dość mocno) rozdział z przygód Biedronki i Czarnego Kota!!!

Rozdział 9

Marinette musiała przyznać, że świetnie się jej pracuje zarówno z innymi przewodniczącymi, jak i samym Adrien’em. Ich wspólna kariera członków samorządu uczniowskiego trwała już od dwóch tygodni. Wszyscy jednogłośnie stwierdzili, że najlepiej organizować spotkania przynajmniej raz w tygodniu, aby porozmawiać na temat świeżych wydarzeń w szkole. Adrien był jednym z najaktywniejszych członków. Rozmawiał na każdy podany temat, podawał własne pomysły, jak i również starał się pomóc w problemach poszczególnych osób, choć w tym nie był za bardzo doświadczony. Na swoje nieszczęście. Mimo wszystko każdy z nich widział, że blondyn bardzo się stara. Również dzięki obecności Adrien’a w samorządzie, Marinette miała dużo sposobności, aby z nim porozmawiać. Tutaj jednak wciąż pozostawała sobą i jąkała się nieustannie, ale chłopakowi to nie przeszkadzało. Znał ją już na tyle, aby stwierdzić, że ona po prostu tak ma. Jednak mimo sukcesów w szkole, dziewczyna miała niestety inne zmartwienia.

Ostatnio ponownie wznowiła się aktywność ludzi zaakumizowanych. Jednak za każdym razem, kiedy ruszała z Kotem na pomoc, zawsze uprzedzał ich ten nowy przeciwnik.  Na miejsce przybywali, kiedy było już po wszystkim, lub trwała akurat walka pomiędzy przestępcą, a chłopakiem. Jednak żaden z przestępców nie miał dość sił, aby go pokonać. Każdy z nich padał po kilku minutach. Wtedy to właśnie chłopak brał w dłoń uwolnioną Akumę, a po chwili wypuszczał ją oczyszczoną. Każdą taką sytuację bohaterowie obserwowali z dachu jakiegoś budynku, i za każdym razem chłopak przez chwilę patrzył wprost na nich. Marinette niejednokrotnie zastanawiała się, skąd on wie, gdzie się oni znajdują. Choć już kilka razy próbowali do niego podejść, to przy każdej takiej próbie on znikał. Jego zachowanie przerażało zarówno Biedronkę, jak i Czarnego Kota. Dlaczego on to robi? Jaki ma w tym cel? Czemu ich nie zaatakuje, skoro chce ich miracul’ów? Na żadne z tych pytań nie mieli odpowiedzi.

* * *

Jednak któregoś dnia miała nastąpić zmiana. Marinette skończyła właśnie lekcje i kierowała się wolno w stronę swojego domu. Podczas, gdy dziewczyna szła sobie spokojnie przez miasto, w głowie nieustannie myślała nad dzisiejszym dniem. Dzisiaj mieli kolejne spotkanie samorządu, na którym wspólnie postanowili zorganizować szkolną potańcówkę. Wielkimi krokami zbliżało się Halloween, dlatego też uczniowie wpadli na pomysł, aby organizowany bal miał tematykę tego zwyczaju, oczywiście jedynie dla chętnych. Przewidywalnie, jednym z ochotników do przygotowań imprezy, był nie kto inny jak Adrien. Na twarzy dziewczyny zawsze ukazywał się uśmiech, kiedy miała w głowie obraz wyrywającego się blondyna. Po raz n-ty Marinette była szczęśliwa, że należy do samorządu wspólnie z Adrien’em.

Jednak ta radosna chwila niespodziewanie się skończyła. Kiedy dziewczyna przechodziła przez jezdnię, z ulicy obok usłyszała wybuch, a chmura dymu uderzyła w Marinette z taką siłą, że ciemnowłosa z trudem utrzymała się na nogach. Zachowując równowagę, Marinette poczekała, aż dym się rozwieje. Gdy to nastąpiło, popatrzyła ona w stronę, skąd dobiegł ją wcześniejszy wybuch. Po równoległej ulicy uciekały właśnie tłumy ludzi, szczerze czymś przerażeni. Marinette nie zamierzała czekać, aby się przekonać, co tak przestraszyło mieszkańców Paryża. Czując mały dreszczyk, dziewczyna wbiegła w najbliższą uliczkę, kryjąc się przed niechcianymi spojrzeniami. 

Gdy była bezpieczna, Marinette otworzyła szybko torebkę i rzekła do Tikki.

- Ludzie mają kłopoty. Czas na Biedronkę. – zwróciła się z uśmiechem do kwami, a mały stworek poleciał radośnie w stronę magicznych kolczyków. – Tikki, kropkuj! – krzyknęła dziewczyna, wciągając kwami do swego miraculum. Po szybkiej przemianie zamiast Marinette w uliczce stała gotowa Biedronka.

- Ruszajmy. – rzekła na głos, po czym wskoczyła na najbliższy dach, kierując się w stronę zamieszek. Mimo adrenaliny dziewczyna czuła, że tym razem to ona uratuje Paryż, z pomocą Czarnego Kota, a nie ten zuchwały złoczyńca.

* * *

Gdy dotarła na miejsce, po całej okolicy przewalały się zniszczone samochody. Spod rozwalonych pojazdów wciąż wychodzili ludzie, a ci, którzy byli już wolni, pomagali uciec osobom rannym. Na sam ten widok Marinette zgrzytała zębami.

- „Czy ty nigdy się nie zmienisz, Władco Ciem? Co ci daje takie krzywdzenie innych? Jeśli chcesz zdobyć nasze miracul’a, to wyjdź nam naprzeciw, a nie wykorzystujesz niewinnych do swoich celów.” – mówiła w swojej głowie, rozglądając się w poszukiwaniu jakiś podejrzanych osób. Po chwili z dymu wyłonił się, zapewne, sprawca tych zniszczeń.

Była to dziewczyna, na oko w podobnym wieku, co Marinette. Miała długie, jasne włosy, a nosiła na sobie obcisły strój w kolorze fioletowym, a końcówki rąk i nóg były całe czarne. Na twarzy zaś znajdowała się ciemna maska, spod której dziewczyna obserwowała w skupieniu okolicę. Ten fakt nie umknął Marinette.

- „Jest czujna. Widocznie spodziewa się, że w każdej chwili mogę wkroczyć ja i Czarny Kot. Atak z zaskoczenia chyba nie przejdzie.” – stwierdziła w myślach Biedronka, sama również rozglądając się naokoło. – „Nigdzie nie widać Czarnego Kota. Jeśli zaraz się nie zjawi, na pewno pojawi się ten chłopak i stracimy swoją szansę. Proszę, pośpiesz się, Kocie.” – błagała w myślach dziewczyna, równocześnie patrząc z góry na przestępczynię. Po chwili ta zaczęła się oddalać, tym samym uniemożliwiając atak na nią. Biedronka czekała jeszcze chwilę, ale w końcu postanowiła. –„Nie mam wyboru. Ona jest sama. Na pewno sobie poradzę.” – a gdy skończyła, cofnęła się parę metrów i z rozbiegu skoczyła w samo serce „złomowiska”.

Gdy wylądowała, wstała szybko na nogi, po czym spojrzała przed siebie. Tak jak chciała, znalazła się naprzeciwko jasnowłosej dziewczyny.

- Chyba już dość narozrabiałaś, nie sądzisz? – spytała ciemnowłosa zaczepnie, a blondyna uśmiechnęła się chytrze.

- A więc to ty, Biedronka. Szczerze, to nie spodziewałam się ciebie. Czekałam na kogoś innego.

- Ale raczej mi nie powiesz, na kogo? – spytała retorycznie Marinette, pewna, że ten „ktoś” ma związek z opętaniem dziewczyny przez akumę.

- Nie, nie powiem ci. Ale za to pozwól, że to ja zadam ci pytanie. Gdzie twój słodki obrońca, Czarny Kot? – na twarzy blondynki nie znikał drwiący uśmiech, za to Biedronka poczuła się lekko obrażona.

- To nie jest „mój słodki obrońca”! To mój przyjaciel! – odpowiedziała dość głośno, a blondynka wzruszyła lekko ramionami.

- A to jakaś różnica? Dziwię się jednak, że go z tobą nie ma. Chyba nie myślisz, że możesz mnie sama pokonać?

- Taki właśnie mam zamiar. Jak tak bardzo chcesz spotkać Czarnego Kota, to spokojnie. Z pewnością do nas dołączy. – odrzekła z drwiącym uśmiechem Biedronka, a dziewczyna uśmiechnęła się w podobny sposób.

- Jestem spokojna. Jak tylko skończę z tobą, to zajmę się również nim. Władca Ciem bardzo nalegał, abym zdobyła wasze miracul’a, a porażka raczej nie wchodzi w grę.

- Nie jesteś pierwsza, która sądzi, że łatwo może nas pokonać. Jak dotąd zarówno ja, jak i Czarny Kot świetnie się czujemy.

- Do czasu,… Biedronko. Do czasu… . To co, możemy zaczynać?

- Jak sobie życzysz. – odpowiedziała Biedronka, po czym obie przyjęły pozycje bojowe. Po chwili Marinette rzuciła się na dziewczynę. Ta odskoczyła szybko, unikając ciosu Biedronki, a gdy stanęła na nogi, machnęła ręką, po czym skierowała ją na Marinette. Ciemnowłosą zdziwił, ale też rozbawił ruch blondynki.

- Ha ha, co ty robisz? Chcesz rzucić na mnie kląt… - nie dokończyła, ponieważ w tej samej chwili poczuła, jak coś mocno uderzyło ją w prawy bok brzucha. Siła ciosu odrzuciła lekko dziewczynę, która upadła prosto na plecy. Gdy obolała Marinette otworzyła oczy, z przerażeniem przeturlała się na bok, unikając dość dużego kawałka gruzu, który leciał wprost na nią. Błyskawicznie wstała na nogi, zapominając o bólu, po czym spojrzała na swoją przeciwniczkę, która uśmiechała się drwiąco.

- „Jak ona to zrobiła?!” – zapytała siebie zdumiona ciemnowłosa, gdy nagle dostała odpowiedź. Blondynka zaczęła machać rękami, a z pobliskich ruin wyleciało kilka kawałków betonu. Po chwili wskazała ona palcem Marinette, a lewitujące pociski ruszyły na dziewczynę. Biedronka wykonała kilka zgrabnych uników, po których wyciągała swoje jo-jo, którym zaczęła szybko obracać, tworząc „tarczę”, zza którą się schowała. Na szczęście jej sznurek był niemal niezniszczalny i rozpędzone kamienie tylko się rozłupywały na drobny proszek. Marinette miała chwilkę na przemyślenie strategii.

- „Ta dziewczyna potrafi pewnie za pomocą woli kierować innymi przedmiotami. Nigdy nie wierzyłam w telekinezę, ale teraz dzięki Władcy Ciem wiem, że jest to możliwe. Ale widocznie nie może poruszać dowolnymi istotami, gdyż pewnie od razu by to wykorzystała na mnie. Ale nawet bez tego trudno będzie do niej dojść. Co mogę zrobić?” – zastanawiała się ciemnowłosa, gdy nagle zwrócił jej uwagę kolejny ruch przeciwniczki. Ta przestała ciskać kamieniami w Biedronkę, aby zaraz odwrócić się w stronę gruzowiska i wyciągnąć ręce w tamtą stronę. Po chwili z ziemi uniósł się wolno wielki kawał betonu, który ustawił się tuż nad głową blondynki. Ta machnęła rekami, imitując rzut, kierując głaz na przerażoną Marinette. Ta uskoczyła szybko w bok, unikając ataku w ostatniej chwili, jednak siła odrzutu, jaki wywołał kamień po rozbiciu się na ziemi, popchnęła ciemnowłosą w stronę ściany. Dziewczyna instynktownie rzuciła jo-jo’em w najbliższą latarnię, zmieniając tym samym kierunek i unikając bolesnego zderzenia. Gdy stanęła pewnie na nogach, spojrzała z gniewem na przeciwniczkę, która śmiała się głośno, najwyraźniej dobrze się bawiąc.

- „Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Jeszcze ze mną nie wygrałaś. Dzięki tobie zauważyłam ciekawy fakt. Potrafisz władać szybko nad małymi przedmiotami, ale do dużych potrzebujesz więcej czasu i energii. Ostatni raz dałam się zaskoczyć.” – rzekła w myślach Marinette, a zaraz potem ruszyła na blondynkę. Ta ponownie zaczęła „rzucać” kamieniami w ciemnowłosą, ale tym razem Biedronka od razu użyła jo-jo’a jako tarczy. Marinette bezproblemowo zbliżała się do swojej przeciwniczki, z czego ona nie była tym zachwycona. Znalazła jednak na to sposób.

Kiedy w tarczę Biedronki nieustannie leciały kamienie, blondynka skierowała małą część pocisków tak, aby okrążyły Marinette, aby zaraz po tym jednocześnie zaatakować bohaterkę w plecy. Ten ruch został zauważony przez Biedronkę, jednak w żaden sposób nie pomogło to uspokoić dziewczyny. Marinette rozpoczęła szalony taniec, skacząc na wszystkie strony, obracając jo-jo dookoła siebie, próbując obronić się przed gradem pocisków. Jednak tych wszystkich kawałków było zbyt dużo i co chwilę ciemnowłosa obrywała w różne części ciała.

Marinette musiała w końcu stamtąd uciec. Dlatego wybiła się mocno od ziemi, kierując się w losowym kierunku. Na jej szczęście tuż koło miejsca jej lądowania znajdował się obrócony na bok samochód. Dziewczyna szybko wskoczyła za osłonę, kryjąc się przed chmarą pocisków, które teraz obijały ścianę auta. Trwało to przez kilka sekund, a zaraz potem wszystko ucichło. Biedronka leżała oparta o bok auta, w pełnym skupieniu słuchając i wypatrując możliwe zagrożenia. Jednak stało się coś, czego w ogóle się nie spodziewała.

Samochód, za którym się kryła, podniósł się nagle wolno, całkowicie ją odsłaniając. Dziewczyna domyśliła się powodu, dlatego wstała tylko i spojrzała z gniewem na blondynkę.

- Chyba nie myślałaś, że tak łatwo się przede mną schowasz. Przyznaj w końcu, że nie masz szans z Lady Teleki. – mówiła arogancko dziewczyna, a lewitujący pojazd zawisł tuz nad jej głową.

- A więc tak Władca Ciem cię nazwał. Nie sądzisz, że to imię trochę śmiesznie brzmi? – spytała z drwiącym uśmiechem Marinette, wywołując wściekłość u przeciwniczki.

- Już za niedługo będzie ono wzbudzało strach i szacunek w Paryżu, a ty nic z tym nie zrobisz! Jesteś strasznie bezczelna, skoro się ze mnie nabijasz, a tymczasem jesteś w mojej łasce!

- Nie byłabym tego taka pewna! – odkrzyknęła Biedronka, po czym odbiła się od ziemi i pobiegła szybko w stronę przeciwniczki. Ta zrozumiała, że dała się zagadać i stracić tym samym czujność, dlatego z większą przyjemnością skierowała samochód na Marinette. Jednak ciemnowłosa tylko na to czekała. Wzięła ona zamach, po czym rzuciła celnie jo-jo’em w pojazd, a przedmiot w jednej chwili owinął się szczelnie wokół samochodu. Marinette zaś pociągnęła mocno za sznurek i zaraz potem dosłownie wystrzeliła do przeciwniczki, przelatując pod lecącym pojazdem. Blondynkę całkowicie sparaliżował szok, dzięki czemu Biedronka miała szansę zaatakować. Odwinęła szybko jo-jo z samochodu, by zaraz potem cisnąć je w nogi Lady, związując mocno obie kończyny. Nie czekając, dziewczyna zrobiła zamach i cisnęła krzyczącą przeciwniczkę w ścianę jeszcze niezniszczonego budynku. Rozległo się głośne ŁUP, a blondyna zniknęła w chmurze kurzu.

Biedronka była dumna ze swojej akcji, dlatego skorzystała ze sposobności, że jej przeciwnika chwilowo nie ma, aby odpocząć. Jednak nie mogła dłużej cieszyć się sukcesem, ponieważ nagle z dymy wyleciało klika krzeseł i dwa stoły. Zaskoczona ciemnowłosa tylko dzięki swojemu refleksowi zdołała nie oberwać już pierwszym przedmiotem, jednak z kolejnymi się nie udało. Zdołała uniknąć dwóch krzeseł i jednego stołu, ale pozostałe były za szybkie, a Biedronka odczuwała już niemałe zmęczenie. Dlatego też z głośnym stęknięciem dziewczyna oberwała po całym ciele, dodatkowo lecąc z przedmiotami na spotkanie ze ścianą. Uderzenie nie było, oczywiście, przyjemne.

Gdy Marinette zdołała w końcu zrzucić z siebie ciężar, niedaleko przed nią stała Lady Teleki. Stan dziewczyny również nie był różowy. Włosy, niedawno związane w porządny kucyk, teraz leżały na całej jej twarzy. Strój również był mocno ubrudzony pyłem z gruzu i ziemią. Na jej twarzy zaś znajdował się szeroki uśmiech, jednak Marinette widziała, że oczy blondynki aż płoną ze wściekłości. Nie zapowiadało to dobrze.

- Nareszcie jesteś tam, gdzie twoje miejsce. Pod moimi stopami, Biedrono! Dla ciebie i twojej mocy to już koniec podróży. – odezwała się wkurzona dziewczyna, po czym zaczęła zbliżać się do ciemnowłosej z zamiarem zabrania kolczyków. Tak się jednak nie stało. W tej samej chwili z budynku zza Biedronką wyłonił się metalowi kij, który uderzył Lady w brzuch i posłał ją na niewielką odległość. Zaraz potem kawałek ściany się zawalił, ukazując wyprostowanego Czarnego Kota.

- Nikt nie będzie podnosił rękę na moją panią, dopóki jestem w pobliżu. – rzekł groźnie, patrząc z uwagą na leżącą po drugiej stronie ulicy blondynę. Marinette nie kryła radości na widok przyjaciela.

- Czarny Kot! Zdążyłeś w ostatniej chwili! – krzyknęła szczęśliwa, ale nie umknęła jej wypowiedź chłopaka. – I po raz kolejny mówię, że nie jestem „twoją panią”!

- Widocznie masz w sobie jeszcze mnóstwo energii, skoro nadal zwracasz uwagę na to, co mówię. – odpowiedział z uśmiechem blondyn, podchodząc do dziewczyny i pomagając wstać. – Mogłaś poczekać, aż przyjdę. Zawsze to jest jakieś wsparcie.

- Wybacz, ale bałam się, że ucieknie lub przyjdzie tamten arogant. Nie mogłam na to pozwolić.

- Rozumiem. Jak zawsze chcesz pomóc innym. Spokojnie, skoro teraz jesteśmy razem, to powinno pójść nam z górki.

- Nie bądź tego taki pewny, Kocurku. – odezwała się nagle Lady Teleki, stojąc pewnie na nogach  w pozycji bojowej. – To, że się zjawiłeś, nie oznacza, że pójdzie wam tak łatwo. Skoro Biedronka nie dała rady mnie pokonać, to i tobie się nie uda. – rzekła z drwiącym uśmiech, a po chwili zaczęła maczać rękami, unosząc tym samym kolejne kawałki gruzu i posyłając je w stronę bohaterów.

- Uważaj, Kocie! Ona potrafi podnosić przedmioty za pomocą telekinezy! – krzyknęła ostrzegawczo Marinette, a Adrien pewniej chwycił swój koci kij. Po chwili zaczął nim obracać szybko w rękach, osłaniając siebie i Biedronkę. Jednak Lady ponownie zastosowała strategię, że zacznie posyłać część pocisków za bohaterów i atakować ich od tyłu. Jednak tym razem Biedronka nie była sama, dlatego mogła frontalną obronę pozostawić Czarnemu Kotu, a sama skupiła się na tyłach. Tak więc ze wszystkich stron nadchodziły ataki, jednakże para bohaterów bezproblemowo sobie z nimi radziła.

- Weźmiemy ją na zmęczenie? – spytał szeptem Kot, a Marinette zastanawiała się przez chwilę.

- Takie ataki ją zbytnio nie męczą. Dopiero, kiedy spróbuje czegoś większego od siebie, to zaczyna wolniej się poruszać. – odpowiedziała dziewczyna, a Adrien uśmiechnął się chytrze spod maski.

- A więc musimy ją zdenerwować. – rzekł radośnie chłopak, odskakując nagle od zaskoczonej zarówno przyjaciółki, jak i blondynki. Skierował on jeden koniec kija w stronę ziemi, by zaraz potem wcisnąć odpowiedni guzik i wydłużyć swoją broń. Czubek wbił się w asfalt, a Kot w krótkim czasie dotarł do przeciwniczki. Skrócił szybko kij, po czym wziął zamach, celując w ciało Lady. Ta jednak przeturlała się zwinnie pod ciosem Kota, a gdy wstała, na jej twarzy znów pojawiła się wściekłość.

- Zapłacisz za swoją bezczelność, oślizgły Kocurze! – krzyknęła, a zaraz potem podniosła ręce do góry, a leżący obok samochód uniósł się z ziemi. – A MASZ!!! – ryknęła głośno, jednak na tym poprzestała.

Zanim zdążyła rzucić pojazdem, została złapana jo-jo’em za jedną nogę, co całkowicie ją wyrwało z równowagi. Korzystając z elementu zaskoczenia, Biedronka pociągnęła mocno za linkę, wywracając tym samym blondynkę. Zanim zdążyła ona wstać, w jednej chwili Czarny Kot skoczył na nią i przytrzymywał ją kijem do ziemi.

- Teraz, Biedronko! Zabierz jej Ak… – nie zdążył skończyć, gdyż nagle dostał lecącym kamieniem w bok czaszki. Uderzenie było na tyle silne, że chłopaka całkowicie oszołomiło, dzięki czemu Lady Teleki z łatwością go zrzuciła, uwalniając się przy tym.

- Czarny Kocie! – krzyknęła przerażona ciemnowłosa, po czym podbiegła szybko do przyjaciela. Gdy przy nim uklęknęła, ten otworzył z trudem oczy, błądząc nimi po okolicy.

- T-to b-było m-mocne. – wyjąkał wolno chłopak. Biedronka odetchnęła z ulgą, po czym uśmiechnęła się do Kota.

- Ale wszystko z tobą dobrze, Kotku?

- Taak, zaraz zbiorę się w kupę. Ale nie zaprzeczę, że jeden całus podniósłby mnie od razu. – odpowiedział już spokojnie i „przygotował” usta na pocałunek. Zamiast tego usłyszał śmiech i poczuł delikatne pacnięcie dłonią o jego twarz.

- Cicho bądź, głupku. Wstawaj szybko. Skoro masz energię na filtrowanie, to na walkę tym bardziej.

- Ty to jednak potrafisz zaprzepaścić każdą romantyczną chwilę. – rzekł „obrażony” chłopak, wstając w tej samej chwili z ziemi. Jednak na jego twarz powrócił uśmiech, kiedy spojrzał na uśmiechającą się Biedronkę.

- Nie wiem, co jest gorsze. Słuchanie waszych zalotów, czy przegrana z wami. – odezwała się z przekąsem Lady, a dwójka bohaterów spojrzała na nią poważnie i ze skupieniem – Pozwólcie więc, że zabiorę wam wasze miracula, a zaraz potem sobie pójdę i zostawię was samych. Co wy na to? – spytała z drwiącym uśmiechem, podnosząc ręce w celu przeprowadzenia kolejnego ataku.

- Nie uczono cię, że „miłości” się nie przeszkadza? – dobiegł ich wszystkich nagle nowy głos. Marinette nawet nie musiała się odwracać ku jego źródle, gdyż błyskawicznie odgadła, do kogo on należy. Gdy spojrzała z innymi we właściwą stronę, na jej twarzy pojawił się gniew.

Stał tam, pod jednym z budynków, arogancko oparty plecami o ścianę, ze złożonymi na piersi rękami. W tej samej chwili patrzył on zwrócony w ich stronę, wyraźnie rozluźniony. Biedronkę nie wkurzył tylko jego widok, ale też wcześniejsza odzywka. Pomimo tego, że pewnie nie mówił serio, to on bez przerwy się z nich nabijał, wyraźnie czując się bezkarnie. Marinette aż korciło, aby powiedzieć mu to i owo, ale została prześcignięta przez Lady Teleki.

- Ooo, wreszcie się zjawiłeś. Długo musiałam na ciebie czekać. – odezwała się z lekkim uśmiechem, zaskakując tym dwójkę bohaterów.

- Oczekiwałaś mnie? – spytał, wydawałoby się, szczerze zdziwiony chłopak.

- Owszem. Władcy Ciem bardzo zależało, abym cię znalazła. Wydaje mi się, że nie pała do ciebie miłością.

- Też odnoszę takie wrażenie. Czyli w końcu się mną zainteresował? Dość długo mu to zajęło. – odpowiedział niedbale, irytując lekko Lady.

- A żebyś wiedział. Jednak skoro nie masz niczego, czego by chciał, to nie kazał mi zgotować dla ciebie najlepszego losu.

- Domyślam się.

- Nie widząc innego sposobu na pozbycie się ciebie, Władca Ciem kazał mi cię po prostu zabić. Stoisz mu na drodze, a on nie lubi sprzeciwu.

- Nie jest jedyny, zapewniam cię. To co…? Będziemy dalej gadać, czy przejdziemy do rzeczy? – spytał nagle poważnie chłopak, prostując się i stając twarzą i ciałem w stronę przeciwniczki.

- Jak sobie życzysz. Muszę jednak tobie podziękować, Biedronko. – blondynka zwróciła się nagle do Marinette, kompletnie ją zaskakując – Dzięki tobie znalazłam odpowiednie rzeczy do skończenia z nim. – wyjaśniła, a po chwili wyciągnęła rękę w stronę dziury w ścianie, którą zrobiła przez ciemnowłosą, a w jednej chwili wyleciało z niej kilkanaście noży. Były one wszelkie, od zwykłych do smarowania chleba, po duże tasaki.

- Bardzo dobrze wyposażona ta restauracja. Spisać testament już nie zdążysz, głupcze. – rzekła jeszcze na zakończenie, posyłając tym samym cały sprzęt na chłopaka.

- „Niech to, musimy działać! Nie lubię go, ale nikomu nie życzę śmierci!” – krzyknęła w myślach Biedronka, rzucając się na ratunek chłopakowi. Jednak odległość była zbyt duża i dziewczyna mogła tylko patrzeć, jak ostre narzędzia zbliżają się do ofiary.

Jednak zamaskowany nic sobie nie robił na ruch blondynki. Wciąż wyprostowany, uniósł spokojnie rękę za głowę. Gdy pociągnął, cała trójka nastolatków „prawie” przecierała oczy ze zdumienia. W jego dłoni zmaterializował się miecz, a po krótkiej obserwacji młodzież stwierdziła, że to katana. Cienkie, czarne ostrze, długie na ok. 80 centymetrów, o równie ciemnej rączce, ale dodatkowo zdobionej lekki złotem. Jakikolwiek władca nie powstydziłby się takiego miecza.

Gdy noże w końcu zaatakowały, chłopak zaczął się bronić kataną. Ataki leciały ze wszystkich stron, jednak żaden nie dosięgną ofiary. Z niezwykłą szybkością i precyzją zamaskowany odbijał każde ostrze, które niebezpiecznie się do niego zbliżało. I mimo tego wszystkiego, to chłopak zaczął iść w stronę agresora.

Biedronka, Czarny Kot, a nawet lady Teleki nie mogli wyjść z szoku. To, co robił nowy przeciwnik, było dla nich niepojęte. Jedyną osobą wśród nich, która znała się choć trochę nad tym i mogła to ocenić, był oczywiście Czarny Kot.

- „T-to nieprawdopodobne?! Po prostu… niezwykłe! Jak on o robi? Gdzie się tego nauczył? Jakim cudem tego dokonał?” – zastanawiał się blondyn – „On nas w tym przewyższa, to jasne. Na każdym treningu szermierki nauczyciel nam mówi, że w pojedynku kluczem do wygranej są wytrenowane umiejętności i precyzja. Właśnie na własne oczy widzę dowód tych słów. Świetnie włada kataną, jest szybki i zwinny, a to nie wszystko. Jego ruchy są pewne, wręcz doskonałe. Nie wacha się, każdy krok ma swój rytm, którego nie sposób złamać. To mój pierwszy raz, kiedy widzę kogoś tak uzdolnionego.” – stwierdził poważnie Adrien, mając w głowie obejrzane walki aktualnych mistrzów świata w sztukach walki.

Jednak ta walka nie trwała długo. Po kilku minutach takiego parowania ciosów, bohaterowie usłyszeli zdanie:

- Mam już tego dość. – rzekł spokojnie chłopak, po czym odbił szybko noże, które atakowały go od przodu, by niemal w tej samej chwili skoczyć w utworzoną lukę. Nastolatek ruszył wprost na Lady, która stała nieruchomo w miejscu, zdjęta strachem. Bohaterów też ogarnęło przerażenie.

- „Co on chce zrobić?!” – krzyknęła w myślach Marinette, również biegnąc w stronę przestępczyni, z Czarnym Kotem na ogonie. Gdy chłopak zbliżył się do blondyny, rzekł.

- Mógłbym cię zabić za próbę zabójstwa na mnie. Jednakże nie ty jesteś moim głównym celem. – a po jego słowach zamachnął się, celując w prawą dłoń dziewczyny. Ta, odzyskawszy zdolność ruchu, chciała czymś ten atak zablokować, jednak było już za późno. Pierścień z wygrawerowanym motylem zleciał z palca, przecięty w pół. Gdy ozdoba spadła na ziemię, z jego resztek wyleciała mała Akuma.

- „To moja szansa!!!” – krzyknęła Marinette, biorąc jednocześnie zamach, a zaraz potem rzuciła jo-jo’em, celując w czarnego motyla. Gdy chłopak chciał chwycić Akumę, ta została w ostatniej chwili schwytana przez Biedronkę.

- TAK!!! Udało się! – krzyknęła rozpromieniona dziewczyna, by zaraz wypuścić oczyszczoną już Akumę. – Pa pa, miły motylku. Niezwykła Biedronka!

W jednej chwili z magicznego jo-jo’a Marinette wyleciał piękny strumień czerwonej energii, który rozszedł się na wszystkie strony. Ilekroć dotknęła czegoś zniszczonego na wskutek terroryzmu osoby zakumanizowanej, zostawało to naprawione i doprowadzone do stanu przed atakiem. Gdy wszystko zostało skończone, energia uleciała w niebo, rozchodząc się na wszelkie strony.

- O tak! Zrobiliśmy to, Kocie! – krzyknęła radośnie Marinette, wyciągając dłoń w kierunku Adrien’a, z zamiarem przybicia „żółwika”. Blondyn uśmiechnął się, po czym uniósł rękę, patrząc w oczy ukochanej, mówiąc cicho.

- Zaliczone.

Bohaterowie stali tak przez chwilę, aż w końcu odsunęli się do siebie, a Biedronka zwróciła się do zamaskowanego chłopaka.

- Tym razem nie udało ci się zabrać Akumy. Zniszczenia po ataku Akumy wreszcie zostały naprawione. – powiedziała z małym uśmieszkiem, patrząc na niego z widoczną pewnością siebie. Ten tylko obserwował ją przez chwilę, po czym odwrócił się i rzekł.

- Gratuluję. Skoro was to cieszy, to nie będę psuć nastroju. – po tych słowach zaczął oddalać się od bohaterów. Jednak Biedronka znów się odezwała, słysząc uprzednio w słowach chłopaka obrazę.

- Co to ma znaczyć?! – rzekła już lekko podniesionym głosem, zdradzając gniew. Czarny Kot chciał jakoś ją uspokoić, jednak powiedźmy sobie szczerze - w tej chwili po prostu bał się swojej towarzyszki.

- Zupełnie nic. Jeśli dla was zwycięstwem jest nie pokonanie przeciwnika, a wykorzystanie roboty innego, to nie mam nic do powiedzenia.

- Jakie „wykorzystanie roboty innego”?! To ty wszedłeś nam w drogę, wykorzystując naszą wcześniejszą walkę z Lady Teleki i jej zmęczenie. Gdyby nie ty, to w końcu byśmy ją pokonali.

- Nie wyglądała na zmęczoną. No, ale jak to mówią: „nawet ślepej kurze w końcu trafi się ziarno”. – odpowiedział chłopak, przelewając tym samym czarę goryczy Biedronki. Dziewczyna nie mogła już znieść tego bezczelnego drania, który myśli sobie, że może bezkarnie obrażać innych. Tego było po prostu za wiele.

- MAM CIĘ JUŻ SERDECZNIE DOŚĆ!!! – ryknęła rozwścieczona ciemnowłosa, jednocześnie skacząc z zamiarem ataku na chłopaka.

- Biedronko, NIEEE!!! – krzyknął przerażony Kot, jednak było już za późno. Nim dziewczyna zdołała dolecieć do przeciwnika, ten odwrócił się szybko, unikając ciosu Biedronki, zaraz potem łapiąc ją mocno za nadgarstki.

- Puść ją! – krzyknął jeszcze Adrien, po czym ruszył z odsieczą, jednak niemal natychmiast zatrzymał się sparaliżowany. Tuż przed nim stała przerażona Biedronka, trzymana jedną ręką za dłonie przez znajdującego się za nią chłopaka, z czarną kataną tuż przy szyi.

- No i co? Straciliście odwagę? – spytał drwiąco przeciwnik, patrząc wprost na przestraszonego, ale też wściekłego Kota.

- Wypuść ją.

- Bo co mi zrobisz?

- Mówię, wypuść ją!

- Tryb rozkazujący nie pasuje ani do ciebie, ani do okoliczności. – rzekł chłodno do blondyna, który patrzył na niego spode łba. Po chwili jednak odezwał się cicho.

- Proszę…, nie rób jej krzywdy.

- Jak trzeba, to potrafisz poprosić. To klucz do rozmowy. – odpowiedział z uznaniem, odsuwając lekko ostrze od Biedronki – Ale nie zrobię tego za darmo. – dokończył, wywołując zdziwienie u Marinette i Adrien’a.

- Czego chcesz?

- Czego chcę?... Czegoś, co dla niektórych jest tak samo cenne, jak Biedronka dla ciebie. – odezwał się chłopak, a Kot mógłby przysiąc, że w otworach maski widział mały błysk. – Masz ZABIĆ burmistrza André Bourgeois i do następnego wieczora przynieść mi dowód jego śmierci. – zlecił zimnym głosem, a zarówno Adrien’a, jak i Marinette obleciał strach i szok. Zapadła cisza, którą przerwał po chwili zamaskowany nastolatek.

- Odpowiedź sobie na pytanie, ile warte jest życie twojej przyjaciółki. Ile możesz poświęcić, aby ją ocalić. I czy jakiekolwiek istnienie może zostać dla niej poświęcone.

- NIE!!! Kocie, nie rób tego! Chce cię sprowo… - nie mogła dokończyć, ponieważ chłopak ponownie przyłożył ostrze do jej szyi.

- Masz czas do jutrzejszej nocy. Ty zdecyduj, czyje życie jest cenniejsze. – rzekł na koniec, a w następnej chwili skoczył do tyłu, ciągnąc za sobą przerażoną Marinette, a Kot ruszył za nimi w pogoń. Jego przeciwnik wbiegł w najbliższą uliczkę, ale gdy Adrien również tam doszedł, z szokiem i przerażeniem stwierdził, że oboje zniknęli.

- BIEDRONKO!!!